କାନ୍ଦୁଛି ପିତୃତ୍ୱ

ଗୁମୁରି ଗୁମୁରି ପିତୃତ୍ୱ ଆଜି କରେ କ୍ରନ୍ଦନ

କି ନକଲା ଦଶା କି ଲୋକହସା କୁଳ ନନ୍ଦନ ।

କୋଳେଇ କାଖେଇ ଯାହାକୁ ଯତ୍ନେ ଥିଲି ବଢ଼େଇ

ସେହି ପୁଅ ଜରା ନିବାସେ ଆଣି ଦେଲା ଗଡ଼େଇ ।

ଦିନ ରାତି ଖଟି ପେଟରୁ କାଟି କଲି ମଣିଷ

କିଏ ଜାଣିଥିଲା ସେ ପୁତ୍ର ହେବ ପିତାକୁ ଵିଷ ।

ମୁମ୍ବାଇରେ ତାର ଚାକିରୀ ବଡ଼ ଇଞ୍ଜିନିୟର 

ପରିଚୟ ଭୁଲି ପିତାଙ୍କୁ କଲା ସେ ହତାଦର ।

ବୋହୂ କଥାରେ ସେ ହୁଅଇ ସଦା ଉଉଠୁ ବସ

ସମୁଦୁଣୀ ଘର ଭାଙ୍ଗିଲା ଆଜି ହେଲି ବିବଶ ।

ମୁଣ୍ଡ ଝାଳ ମାରି ତୁଣ୍ଡରେ ଗଢିଥିଲି ଭଵନ

ମୁଣ୍ଡ ଗୁଞ୍ଜିବାକୁ ତହିଁରେ ହେଲିନାହିଁ ଭାଜନ ।

ପିଠି ଥାପୁଡାଇ ଶୁଆଉଥିଲି ଯା'କୁ କୋଳରେ

ଲାଠି ମାଡ଼େ ପିଠି ଫଟାଇ ଦେଲା ଶାଶୁ ବୋଲରେ

ପେଟକୁ ନଖାଇ ସାଇତି ରଖୁଥିଲି ଯା ପାଇଁ

ସେହି ପେଟେ ନାତ ମାରୁଛି ପୁଅ ପାଦ ଉଠାଇ ।

ତା ଆଖିରୁ ବହୁ ଲୋତକ ମୋଠୁଁ ବହେ ରକତ

ସେହି ପୁଅ ଏବେ କଷୁଛି ବୁଢ଼ା କାଳେ ତାକତ ।

ରୋଗ ହେଲେ ତାର ସେବାରେ ଥିଲି ଦିବସ ରାତ୍ର 

ଜରା ବାସେ ରୋଗେ ସଢ଼ୁଛି ଥରେ ନ ଆସେ ମାତ୍ର

ଫାଟିଯାଏ ହୃଦ ଚିନ୍ତିଲେ ପୁତ୍ର ଦାରୁଣପଣ

ଅଟୋରେ ବସାଇ ଆଣିବା ଦୃଶ୍ୟ ହୁଏ ସ୍ମରଣ ।

ଛାଡ଼ିବା ଦିନରୁ ଏଠାରେ ତାର ଦର୍ଶନ ନାହିଁ

ପିତୃ ଦିବସରେ କାନ୍ଦୁଛି ଆଜି ମନେ ପକାଇ ।

ଥରଟିଏ ବାବୁ ଆସରେ ମୋର ରଙ୍କ ରତନ

ଦରଶନେ ଲେପ ତାପିତ ପ୍ରାଣେ ହରି ଚନ୍ଦନ ।

ମାତୃହରା ତୋର ଛେଉଣ୍ଡ ମୁଖ ଯାଉଛି ଦିଶି

ଥାଉ କୁଳ ଚନ୍ଦ୍ର ଘୋଟେ ମୋ ଭାଗ୍ୟେ ଏଅମା ନିଶି

ଯହିଁ ଥାଅ ଥାଅ ସୁଖରେ କରେ ଏହି କାମନା

ଜାଣିଛି କୁପୁତ୍ର ବୁଝିବ ନାହିଁ ପିତୃ ବେଦନା ।

ଦୟାମୟ ହରି ଭୁଂଜୁଛି ମୋର ପ୍ରାରବ୍ଧ ଫଳ

ଧନ ଶିରେ ଢାଳ ଆଶିଷ ତାର ହେଉ ମଙ୍ଗଳ ।