କୄଷକ

ଅକ୍ଷୟତୄତୀୟାରେ ଅନ୍ନପୂର୍ଣ୍ଣାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରି

ଅଜସ୍ର ଅନୁରାଗରେ

ଅନ୍ନର ଆଦ୍ୟ ବୀଜ 

ଅକ୍ଷିମୁଠି ବୁଣିଥାଏ

ବିଲର ଛାତିରେ ।

ଖରା ବର୍ଷା ଶୀତ

ସଭିଙ୍କୁ ମିତ କରି

ଦୁଃଖ ଯନ୍ତ୍ରଣା କୁ 

କୋଲପ ମାରି ହୄଦୟରେ

କଷ୍ଟକୁ ପିଠି ପଛରେ ପକେଇ

ଅହରହ ଖଟୁଥାଏ କ୍ଷେତରେ ।

କଅଁଳ ଧାନ ଗଛ 

ଖିଲି ଖିଲି ହସୁଥିଲା ବେଳେ

ତାକୁ ଦିଶେ 

ମାଆର ସାଗୁଆ ପଣତ ।

ଧାନ ପାଚିଲେ

ସେ ଦେଖେ ସୁନାର କ୍ଷେତ

ଅନୁଭବେ ଐଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟ ର ଗନ୍ତାଘର ।

ତା ମୁହଁରେ ମୁହାଣେ ହସ

ହୄଦୟରେ ଅସରନ୍ତି ଉନ୍ମାଦନା

ଆତ୍ମସ୍ଥ ହୁଏ ଦୁନିଆର ସବୁ ଯାକ ସୁଖ ।

ଭୋକିଲା ର ଭୋକ ନିବାରଣ ପାଇଁ

ଦୁନିଆ କୁ ଦାନା ଦିଏ ।

ସମସ୍ତଙ୍କ ମୁହଁରେ ହସ ଖେଳାଏ

ନିଜର ଗୁଜୁରାଣ ମେଣ୍ଟାଏ ।

ଆତ୍ମସନ୍ତୋଷ ର ଚାବିକାଠି

ଅଣ୍ଟିରେ ଖୁସି 

ଶାନ୍ତିରେ ଜୀବନ ଜିଏଁ ।