ଜୀବନଟା ସରି ଯାଇନି

ହେ ମନୁଜ!

କାହିଁକି ଲୁଚି ଲୁଚି ଲୁହ ବୁହାଉଛ?

ସେ ଯେ ମୂଲ୍ୟବାନ ମୁକ୍ତା ! ତାକୁ ନଷ୍ଟ କରୁଛ?

ସ୍ବପ୍ନର ବାଲିଘର ଭାଙ୍ଗି ଯାଇଛି,

ମନଟା ତ ମରି ଯାଇ ନି !!

ନୟନ ଶଯ୍ୟାରେ ବିଶ୍ରାମ କରୁଥିଲା ଆଖିଏ ଲୁହ,

ଏମିତି ଝରିଗଲା, ଯେମିତି

ଯୋଉବନରେ ନିଦ୍ରା ଭଙ୍ଗ...

ତେବେ !

କିଛି ଜଳଧାରାର ପ୍ରବାହରେ, ଶ୍ରାବଣ ଶୁଖି ତ ଯାଇନି !

ବିଚ୍ଛୁରିତ କଣ୍ଠିମାଳା, ଇତସ୍ତତଃ ପଡ଼ିଛି

ନୟନୁ ଅଶ୍ରୁ ରାଜରାସ୍ତାରେ ନିଲାମ ହେଉଛି ,

ଦୀପ କେଇଟା ଲିଭି ଯାଇଛି,

ଅଗଣା ଅନ୍ଧକାର ହେଇନି ।

ଏଠି ଲାଭ କ୍ଷତିର ହିସାବ ହେଉଛି

ପୁସ୍ତକର ପୃଷ୍ଠା ବଦଳି ଯାଉଛି

ଠିକ୍ ଯେମିତି,

ଜୋଛନାକୁ ଫିଙ୍ଗି ଦେଇ ରଜନୀ,

ସକାଳର କଅଁଳ ଖରାରେ ବିମଣ୍ଡିତ ହେଉଛି !

କେତୋଟି ଖେଳନା ଭାଙ୍ଗିଯାଇଛି ସିନା, ଶୈଶବ ତ ମରିଯାଇନି !!

କଳସୀ ଭାଙ୍ଗିଛି କେତେକ,

କୂଳକୁ କଷ୍ଟ ହେଇନି !

ଜଳମଗ୍ନ ନାବ ଅନେକ !

ତଟରେ ଗହଳି କମିନି

ପତ୍ରଝଡ଼ାର ଶତ ଚେଷ୍ଟା,

କାନନ ତ ମରି ଯାଇନି ?

ତୋଫାନ ନେଇ ଆସିଛି ଧ୍ବଂସ,

ଧୂଳି ବାଲିର ପ୍ରଲେପ...

ଲୁଣ୍ଠିତ ହୋଇଛି ଉପବନ,

ହୋଇନି ଫୁଲର ମହକ!

କେଉଁ ଚେହେରାର ଅଭିମାନରେ,

ଦର୍ପଣ ତ ଭାଙ୍ଗି ଯାଇନି....

ହେ ମନୁଜ!

ଲୁଚି ଲୁଚି ଲୁହ ବୁହାଉଛ,

ଜୀବନ ତ ସରି ଯାଇନି...।