ଜୀବନଟା ଚାଲିଯାଏ ଆଖି ସାମ୍ନାରେ

ସିଏ ଶୋଇ ନଥିଲା,

କେବଳ ଶୋଇବା ପରି ଜଣାପଡୁଥିଲା , 

ଏବଂ ଜାଣି ପାରୁଥିଲା,

ନିସ୍ତବ୍ଦତା ମାନେ ଧୀରେ ଧୀରେ, 

ଠୁଳ ହେବାକୁ ଲାଗିଲେଣି, ତା' ଚାରି ପାଖରେ ।  

   

ତା' ସତ୍ତାର ପାଚିରୀଟା ଦୋହଲିବାକୁ ଲାଗିଲାଣି,   

ଚଇତି ପବନରେ, ଚଉଁରା ମୂଳେ ଜଳୁଥିବା, 

ସଂଜ ବଳିତାର ଅସ୍ଥିର ଶିଖା ପରି ।  

ଫଡ ଫଡ ହେଉଥିବା ତା' ଡେଣା, 

ହଲି ପାରୁନଥିଲା, କେବଳ ଥରୁଥିଲା,  

ଉଡି ଯିବାକୁ ଆଉ କିଛି ଦୂର ।   

  

ଅସ୍ପଷ୍ଟ ବାକ୍ୟର ସ୍ୱର ମାନେ, 

ବିଳିବିଳେଇ ହୋଉଥିଲେ ତା' ଓଠରେ । 

ଅମାବାସ୍ୟା ଚନ୍ଦ୍ରର ଅନ୍ଧାରିଆ ଜୁଆରରେ, 

ସାମ୍ନାରୁ ଭାସି ଆସୁଥିଲା ମୃତ୍ୟୁ । 

କେହି ଜଣେ ତା' ନିର୍ବାଣ ପାଇଁ, 

ପାଟିରେ ଗଙ୍ଗାଜଳ କେଇ ବୁନ୍ଦା ଦେଲେ । 

ସେ ଢୋକିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲା, 

ବିନା ପ୍ରତିବାଦରେ ଆଖିରୁ କିଛି ଲୁହ ଗଡ଼ାଇ ।

କିଟି କିଟି ଅନ୍ଧକାର ଆଡକୁ ଗତି କରୁଥିବା,

ଝାପ୍ସା ଆଲୁଅରେ, 

ଭୁଲିବାକୁ ସେ ଚେଷ୍ଟା କଲା 

ତା'ର ଅଫିମଖିଆ - ନେଉଳ ପରି ସ୍ପନ୍ଦନକୁ।

 

କୁଟୁମ୍ବଙ୍କ - 'ଆହା ବିଚରା ବହୁତ କଷ୍ଟ ପାଇଲାଣି,  

ମୁକ୍ତି ପାଇଯାନ୍ତା କି'- ଶବ୍ଦରେ 

କ୍ଷତାକ୍ତ ତା' ହୃଦୟର ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ ।  

ଘାଇ ହୋଇଯାଇଥିବା ନଦୀବନ୍ଧକୁ ବାନ୍ଧି ପୁଣି 

ତା' ଉପରେ, ନୌକା ବିହାର କରିବାର ଆଶା ତା'ର ନଥିଲା । 

କେବଳ ଏକ କୋତରା ଲଗା ବିଛଣାରେ ଶୋଇ ରହି, 

ଦୀର୍ଘ ନିଶ୍ୱାସ ନେବା ଛାଡ ଆଉ କିଛି ଉପାୟ ନଥିଲା ।  

ନିସ୍ତବ୍ଦ ରାତିରେ ଯେତେବେଳେ ଦଲକାଏ ପବନରେ, 

ଝର୍କାର ପରଦା ଅଣ୍ଟା ହଲାଇ 

କିଛି ସମୟ ପାଇଁ ଉପରକୁ ଉଡ଼ିଯାଏ; 

ତା' ବୁଜି ହୋଇ ଆସୁଥିବା ଆଖି ଦେଖିପାରେନା  

ଭସା ବାଦଲ ପଛରେ ଲୁଚୁକାଳି 

ଖେଳ ଖେଳୁଥିବା ତାରା ମାନଙ୍କୁ ।

କେବଳ ବାଇଗଣୀ, ଲାଲ ଓ ସାଗୁଆ ରଙ୍ଗର 

ଧପ୍ ଧପ୍ ଆଲୁଅ ମାନେ, 

ତା' ଘୁମୋଉଥିବା ଆଖି ଚାରିପଟେ ଘୁରୁଥାନ୍ତି 

ପୁରା ଲିଭିଯିବା ପାଇଁ ।  

ଅଦିନିଆ ବର୍ଷାଟା ରିମ୍ ଝିମ୍ ଗୀତ ଗାଇ ବରଷେ । 

ଲାଗେ ଯେପରି ଗଛ ଦେହରୁ ଝଡ଼ି ପଡିଥିବା,

ଶୁଖିଲା ପତ୍ର ଉପରେ ଝଣ୍ ଝଣ୍ ଶବ୍ଦ କରି ନାଚୁଛି । 

ବୋଧ ହୁଏ ବର୍ଷା ଆସେ ତା' ଟୋପା ଟୋପା ପାଣିରେ, 

ଧୀରେ ପୋଛି ନେବାକୁ ତା' ଜୀବନକୁ ଓ ଜୀବନର ଲୁହକୁ । 

ନିଜ ମୂତରେ ଓଦା ହୋଇଯାଥିବା ଦେହ, 

କର ଲେଉଟିବାକୁ ଚାହିଁଲା । 

କିନ୍ତୁ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଏକ ଶିକାରୀ ପଶୁ ପରି, 

ତା' ଶରୀରକୁ ଚାପି ଧରିଲା ।  

ବାକି ରହିଯାଇଥିବା ସ୍ୱପ୍ନ ମାନଙ୍କୁ, 

ତା' ପଞ୍ଝାରେ ଚିରି ଦେବାପାଇଁ । 

କେହି ଜଣେ ପାଖରେ ଥିଲା - 

ତା'କୁ କର ଲେଉଟାଇ ଦେଲା । 

ମୃତ୍ୟୁ ପାଖକୁ ଆସୁ ଆସୁ ,

କିଛି ସମୟ ପାଇଁ ରହିଯାଇ,

ତା'କୁ ଗାଡେଇ ଚାହିଁଲା।

ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଓ ଚାରିପଟେ 

ସଫା ଲାଇଟ୍ ମାନେ ଜଳିଲେ ।

କିଏ ଜଣେ ପାଖକୁ ଆସି, 

ସବୁଦିନ ପାଇଁ ଅଚିହ୍ନା ହେବା ପୂର୍ବରୁ, ନିରେଖି ଦେଖିଲା ।

ଆଖି ଖୋଲି ଚାହିଁବାକୁ ଆଉ ଜଣେ କହିଲା । 

ରକ୍ତ ଗୁଡାକ ନାଡ଼ୀ ଦେଇ ବୋହିବା ବନ୍ଦ କରିଦେଲେ । 

ଆତ୍ମୀୟ ମାନେ ନିଜ ସମ୍ପର୍କର ନାଁ ନେଇ ନାକରେ କାନ୍ଦିଲେ ।  

କିନ୍ତୁ ମୃତ୍ୟୁ କହିଲା - 

ମୁଁ ତାକୁ ଏବେ ଭଲ ପାଇ ବସିଛି । 

ନେଇଯିବି ତାଙ୍କୁ ଏକ ନିରାପଦ ନିସ୍ତବ୍ଦତାକୁ ।

ଜୀବନ କେବଳ ଜଳକା ହୋଇ ଚାହିଁ ରହିଥିଲା-

ଗୋଟେପଟେ ଛିଡା ରହିଥିବା ତା'ର ସମ୍ପର୍କ ଓ ସ୍ୱପ୍ନ ମାନଙ୍କୁ, 

ଏବଂ ଅନ୍ୟପଟେ ଛିଡା ଥିବା ସଦ୍ୟ ତା' ପ୍ରେମରେ ପଡିଥିବା ପ୍ରେୟସୀ ମୃତ୍ୟୁକୁ !!