ଜୀବନସାଧକଙ୍କୁ କରିବା ଅନ୍ଵେଷ

ପ୍ରକୃତିକୁ ଦେଖ ପଦ୍ମ ଫୁଟିଥାଏ ନୀଳ 

ଶରତର ଏକ ନିବିଡ଼ ଲଗ୍ନରେ 

ଜଳି ଧ୍ୱଂସ ହୋଇ ଯାଏ ପଦ୍ମର ବନ 

ପୌଷର ଶିଶିରସ୍ନାତ ସକାଳରେ |୧|

କିଛି ସମୟରେ ପଙ୍କିଳ ପରିବେଶ ମିଳେ 

ଚେତନାଗତ ଅବକ୍ଷୟ ସମାଜରେ

ପୂଜ୍ୟଙ୍କୁ ପୂଜା କରିବାରେ ଅଭାବବୋଧ 

ପାଇବା ଆଜିର ଦୁନିଆରେ |୨|

ପ୍ରତିଭା ପ୍ରତି ବୀତସ୍ପୃହ ଯୋଗୁ କିଛି ପ୍ରତିଭା 

ମୁଣ୍ଡ ଟେକି ପାରେ ନାହିଁ

ସେମାନେ ଜଳି ଭସ୍ମ ହୋଇ ଯାଆନ୍ତି ଈର୍ଷା ଓ 

ଅସୂୟାର ସମ୍ମୁଖୀନ ହୋଇ |୩|

କିନ୍ତୁ କିଛି ସୁବାସିତ ପଙ୍କଜ ମୁଣ୍ଡ ଟେକନ୍ତି 

ଆବର୍ଜନାର ପଚାମାଟିରୁ

ହୋଇଥାନ୍ତି ଉତୁଙ୍ଗ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ ଏହି ସଂସ୍କୃତି 

ବିହୀନ ଅବକ୍ଷୟ ସମାଜରୁ |୪|

ସେମାନେ ଫୁଟି ଚାଲିଛନ୍ତି ପଦ୍ମପ୍ରାୟ ଅନ୍ଵେଷା 

ରଖି ନୂତନ ଆଲୋକର 

ପ୍ରେରଣାର ପ୍ରତୀକ ସେମାନେ ସାହିତ୍ୟ କଳା

ସଂସ୍କୃତି ଓ କାରିଗରୀର |୫|

ମହନୀୟ ହେଉଛି ସେମାନଙ୍କର ଉନ୍ମୁଖ 

ଚେତନା ଉତ୍ସର୍ଗୀକୃତ ଆତ୍ମାର

ଆସନ୍ତୁ ଭଉଣୀ ଭାଇ ଖୋଜିବା ଠିକଣା 

ସେଇ ପ୍ରେରଣାପ୍ରଦ ମଣିଷମାନଙ୍କର |୬|

ଆମ ଅଗୋଚରରେ ବିଶାଳ ଓଡ଼ିଶା ମାଟିରେ

ଅଛନ୍ତି କେତେ ମହତ୍ତର ମଣିଷ

ଦାୟିତ୍ଵ ନେବା ଆମେ ସଂକଳ୍ପ ନେଇ ସେଇ 

ଜୀବନସାଧକଙ୍କୁ କରିବା ଅନ୍ଵେଷ |୭|