ଜୀବନର ମାନେ ଯିବା ଆଗକୁ ।

ଜୀବନଟା ସତେ ଏକ ଅଙ୍କାବଙ୍କା ନଈ,

  ପଥ ତାର ଅତୀବ ପିଛିଳ,

 କେବେ କଙ୍କରିତ ପୁଣି କେବେ ସମତଳ |

ଏ ପଥରେ ଚାଲୁଚାଲୁ ଭେଟହୁଏ

ନାନା ଘଟଣା ଓ ଦୁର୍ଘଟଣା ସହ |

କିଏ କୃତ୍ରିମ ତ ପୁଣି କିଏ ପ୍ରାକୃତିକ |

କେବେ କରୋନା ପରି କୃତ୍ରିମ ଦୁର୍ଘଟଣା,

  ପୃଥିବୀକୁ ହୁଲୁସ୍ତୁଲୁ କରି କରେ ବାଟବଣା |

ଉଜାଡି ଦିଅଇ କେତେ ସୁନାର ସଂସାର,

ସମ୍ପର୍କରେ କେବେ ପୁଣି ଉଠାଏ ପ୍ରାଚୀର |

ତଥାପି ଧୈର୍ଯ୍ୟର ସହ କରିବା ତାକୁ ମୁକାବିଲା |

ମାସ୍କ,ସାନିଟାଇଜର, ସାବୁନୁ ଓ ଟୀକା,

ଏସବୁ ସହିତ ତାକୁ କରିବାଟି ଦେଖା |

କେତେ ମହାମାରୀ ଆଗୁ ଆସିଛି,ଯାଇଛି,

  ଇତିହାସ ଏବେବି ତା ଅଛି ମୁକସାକ୍ଷୀ |

ଏହାସହ ଆସେ ପୁଣି ପ୍ରକୋପ ବାତ୍ୟାର,

ମାଟିରେ ମିଶଇ ଆହା କେତେ ଚାଳଘର |

   ମାଟିକାନ୍ଥ ପରି ବତୁରିଯାଏ କେତେସ୍ୱପ୍ନ କାର |

ଭିଟାମାଟି ଛାଡି ଲୋକେ ହୋଇ ନିରାଶ୍ରୟ,

ଜୀବନରଖିବା ପାଇଁ ଖୋଜନ୍ତି ଆଶ୍ରୟ |

ଭୋକିଲା ପେଟକୁ ମୁଠେ ଦାନା ଦେବାପାଇଁ,

ଭିଟାମାଟି ଛାଡି ଯାଏ ସହରକୁ ଧାଇଁ |

ବାତ୍ୟା ସହ ବର୍ଷାଆସେ ଆସେପୁଣି ବନ୍ୟା,

ଜଳବନ୍ଦୀ ହୋଇ କାନ୍ଦେ ଅଭିଆଡି କନ୍ୟା |

ଫସଲରେ ବାଲିଚରେ ମଥାକୋଡେ ଚାଷୀ,

ଯନ୍ତ୍ରଣାରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇଁ ଖୋଜେ ବିଷ ଶିଶି |

ସମୁଦ୍ରରେ ଯେବେ ଆସେ ବାତ୍ୟା,

ସୁନାମୀ ତ ଆସଇ ଅଗତ୍ୟା |

ସମୁଦ୍ର ଆସଇମାଡି  

  ଲେଲିହାନ ରୂପ ଧରି

   ଗର୍ଭରେ ତା ହୁଏ ଲୀନ,

କେତେ ଗାଆଁ, କେତେ ଘର,

କେତେକେତେ ମଣିଷ ଜୀବନ |

ଦୁର୍ଦ୍ଦଶାର ଅନ୍ତ ନାହିଁ ଏଠି,

ତଥାପିବି ଯିବାନାହିଁ ଥକି |

ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଓ ସାହାସ ସହ

ଚାଲିଥିବା ଆଗକୁ,ଆଗକୁ |

କାରଣ ଜୀବନର ମାନେ ଯିବା ଆଗକୁ,

 ଅଟକିବା ନାହିଁ ଆମେ କେଉଁଠି,

ରହିଯାଏ ଯିଏ ଅଧାବାଟରେ

  ଜୀବନ ଅଟକିଯାଏ ସେଇଠି |