ଜୀବନ ତୁମ ସାର୍ଥକ

ଖରା ଯେବେ ଛୁଏଁ ଧରାର ଦେହକୁ 

   ବର୍ଷା ଜାଡ ଯାଏ ହଜି 

ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ଛୁଇଁଲେ ଥରୁଟେ ଦେହ କୁ 

   ସପନ ମିଳେନି ଖୋଜି ।

ଏମିତି ସପନ ଏମିତି ଜୀବନ 

     କିଛି ମଣିଷର ଥାଏ 

ସେଇ ସପନକୁ ସତ କରୁ କରୁ 

     ସ୍ମୃତି ହୋଇରହି ଯାଏ  ।

ସ୍ମୃତି ତ ନୁହଁଇ ପାଉଁଶ ମୁଠାଏ 

     ଫୁଙ୍କି ଦେଲେ ଉଡିଯିବ 

ସ୍ମୃତି ତ ତୁମରରଜନୀଗନ୍ଧା ଟେ 

      ମହ ମହ ବାସୁଥିବ ।

ଦୁଃଖ ଯନ୍ତ୍ରଣାର କବର ଭିତରୁ 

    ଚିତ୍କାରେ କବିର ପ୍ରାଣ 

ଓଡ଼ିଶାଫାଇଲସ ସାହିତ୍ୟଉଦ୍ୟାନେ 

    ପୁଲକିତ କବିମନ ।

ସମୟର ସୁଅ ବହୁଛି ଉଜାଣି 

    ସ୍ମୃତି ସବୁଯାଏ ହଜି 

ସପନ ପରିକା ଲାଗୁଛି ତ ସବୁ 

     ଆଖି ପାଉନାହିଁ ଖୋଜି ।

ବ୍ରହ୍ମପୁରର କଳା ପରିଷଦ 

    ସତେ କି କିମିଆ କଲା 

ସଭିଙ୍କୁ ଆଦରେ ସମ୍ବର୍ଦ୍ଧନା ପାଇଁ 

    ଆବାହନ କରିଥିଲା ।

ଧନ୍ୟ ସେ ସ୍ରଷ୍ଟା ସ୍ମିତହାସ ଯାର 

     କବି ପ୍ରାଣ ସିକ୍ତ କଲା 

ସମ୍ମାନ ଦେବାକୁ ସମ୍ମାନନେବାକୁ 

    ପାଖେ ଡାକି ଆଣିଥିଲା ।

ନଶ୍ୱର ସଂସାରେ ପରିଚୟଟିଏ 

    ସୃଷ୍ଟି କଲେ ମୋ ପାଇଁ 

ଆଉଥରେ କରି ଶତ ପ୍ରଣିପାତ 

    ବିଦାୟ ନେଉଛି ମୁହିଁ ।