ଜୀବନ ସାଥୀ

ସାଥୀ ଟିଏ ଖୋଜିବାକୁ ଯାଇ ତୁମକୁ ପାଇଛି

ପ୍ରେମର ଭାଷା ଯେ ମୁଁ ତୁମଠାରୁ ଶିଖିଛି,

ଜୀବନର ସେ ଦୁଇ ଅଲେଖା ଫର୍ଦରେ

ଛବି ଆଙ୍କି କିଛି ଜାଗା ଖାଲି ମୁଁ ରଖିଛି ।

ସ୍ୱପ୍ନର ବେଳାଭୂମି ରେ ଛୋଟ ବାଲୁକାର ଘର 

ସେହି ଘରେ ଅସୁମାରୀ ସ୍ୱପ୍ନର ସାଗର,

ଡେଣା ଝାଡି ମନପକ୍ଷୀ ଉଡିଯାଏ ଦୂର ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ 

ନିତିଦିନ ଫେରିଆସେ ପୁଣି ତୁମ ପାଖେ ।

କିଛି ମୁହୂର୍ତ୍ତର ଜୀବନ ଏ ନୁହେଁ କାହାର ଆୟତ୍ତ 

ହେଲେ ବି ଆଜି କାହିଁକି ବୁଝେନି ଏ ଦିଶାହୀନ ଚିତ୍ତ, 

ଭାବନା ଓ ଆଶାର ଏ ବିସ୍ତୃତ କାହାଣୀ 

ନୁହେଁ କେବେ ଅଳଙ୍କୃତ ନେଇ କିଛି ମନଲୋଭା ବାଣୀ ।

ଜୀବନର ରାହା ଖୋଜି ଯେବେ ଥକି ମୁଁ ଯାଉଛି 

ତୁମ ଛବି ଦେଖି ପୁଣି ଜାଗି ଯେ ଉଠୁଛି ,

ତୁମ ଭାବନା ରାଇଜର ଏକ କ୍ଷୁଦ୍ର ଅଂଶ ମୁହିଁ 

ଅବଧି ଲଂଘି କରି ଆଶା କୁ ରହିଅଛି ଚାହିଁ ।

ପ୍ରିୟର ମଣିଷ ତୁମେ ଏହି ଅଭାଗିନୀର 

ଜାଣି ବି ଅଜଣା ସିଏ କିଛି ସତ୍ୟ ଜୀବନର ,

କଲମ ବି ଜାଗି ଉଠେ ତୁମ ଭାବନାରେ 

ତୁମ ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ ଅଗ୍ରପୂଜ୍ୟ ମୋର ମନ ମନ୍ଦିରରେ ।