ଝରୁ କରୁଣା

କରୁଣା ସାଗରୁ  କରୁଣା ବାରିକୁ

   ଶୁଖାଇ ଦେଲେକି ବାରେ

ଭକତ ଦାସିଆ  ଭକତ ବଳିଆ

   ସାଲବେଗ ମନୋହରେ

କିବା, ପାଞ୍ଚାଳୀ କୁରୁସଭାରେ ।

ଶୁଖେ ନାହିଁ କେବେ  ଜଳଧି ଏ ଭବେ

    ହେଉ ଯେତେ ରୌଦ୍ର ତାପ

କେଜାଣି କେମିତି କରୁଣା ବାରିଧି

    ଶୁନ୍ୟ ପ୍ରାୟ ଅନୁତାପ

ଝରୁନି କରୁଣା ମନେ ନାହିଁ ଉଣା

    ନିରବେ ଦେଖ ମନ୍ଦିରେ ।

ଅପରାଧି ହେଳେ ସାଧୁରେ ବଦଳେ

    ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ତ କାଳିଦାସ

କାହିଁକି ଅଧର୍ମ ପକ୍ଷ ମେଲି ବସେ

    ସବୁ ଦେଖି ହୁଅ ତୋଷ

ଚରଣରେ ଅଳି କରୁଣାର ବାରି

    ଝରୁ ଥାଉ ନିରନ୍ତରେ ।