ଝରଣା

ଝରୁଥାଏ ପୟ ଧାର ଧାର,

ଗଢ଼ିଛି କୋଉ ଈଶ୍ୱର ତତେ;

ଗିରିବର କୋଳେ ଲୁଚକାଳି ଖେଳି,

ବହିଯାଉ ତୁ ଲୋଚନର ଅଗୋଚରେ । 

ସରାଗରେ ବହିଯାଉ ଅବନୀ ଦେହେ,

ନୀଳ ସୁନ୍ଦର ପୟସ୍ୱିନୀ ହୋଇ,

ମନ୍ଥର ସମୀର ବହେ ଏକାଗ୍ରତେ,

ଆଖି ସରସେ ବିହଙ୍ଗ ଦଳେ । 

ମୀନ, ସରୀସୃପ ଖେଳନ୍ତି ସରାଗେ, 

କୁସୁମ, ପାଦପ ବଢ଼ନ୍ତି ତୋ କୂଳେ,

ବାନର ଝୁଲଇ ପାଦପ ଡ଼ାଲେ,

ହସ୍ତୀ, କେଶରୀ ବୁଲନ୍ତି ବେଳେବେଳେ । 

ସୂର୍ଯ୍ୟ ଚନ୍ଦ୍ର ତଟିନୀ ଦେହେ

ଖେଳନ୍ତି ଦିନ ରାତି ଆନନ୍ଦରେ,

ବାରିର କୁଳୁକୁଳୁ ନାଦ ଆଗେ,

ବଂଶୀର ମଧୁର ମୁର୍ଚନା ଫିକାଲାଗେ । 

ସଂସାରର ବିଚିତ୍ର ଖେଳ ଇଏ,

ଝରଣାରୁ ହୋଇ ସ୍ରୋତସ୍ୱିନୀ ଟିଏ,

ବହିଚାଲେ ସରାଗେ ଧରଣୀ ବକ୍ଷରେ,

ଅଂତରେ ରତ୍ନାକର ସାଥେ ମିଶେ ।