ଜହ୍ନ

ଜହ୍ନ ଯେବେ ଆସେ ଆକାଶରେ ଉଇଁ

ଚଉଦିଗ ତୋଫା ଦିଶେ

ହସେ ବାଟଘାଟ ହସେ ନଈତୁଠ

ଦୂର ତାଳବଣ ହସେ ।

କୋଟିକୋଟି ତାରା ଆକାଶରେ ଭରା

ତମସା ପାରେନି ନାଶି

ଗୋଟିଏ ଜହ୍ନର ଆଲୁଅ ପରଶେ

ସୁନ୍ଦର ଦିଶଇ ନିଶି ।

ପୃଥିବୀ ଘୂରୁଛି ସୂର୍ଯ୍ୟ ଚାରିପଟେ

ସେଥିପାଇଁ ରାତି ଦିନ

ପୃଥିବୀର ଚାରି ପାଖରେ ନିଇତି

ଘୂରୁଅଛି ଏଇ ଜହ୍ନ ।

ସୂରୁଯ ଆଲୁଅ ଜହ୍ନରେ ତ ପଡି

ଝରଇ ଯୋଛନା ହୋଇ

ଖରା ଲାଗେ ସିନା ଦେହକୁ ଉଷୁମ

ଯୋଛନା ଶୀତଳ ଛାଇ ।

ଜହ୍ନ ରାତିରେ ତ ଭାରି ଭଲଲାଗେ

ଆମ ଗାଁ ବଣ ବିଲ

ଟୁଭି ପୋଖରୀରେ ଖିଲିଖିଲି ହସେ

ମନଲୋଭା କଇଁ ଫୁଲ ।

ପୁରାଣରେ ଲେଖା ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କ ସାଥିରେ

ଜହ୍ନ ତ ସାଗରୁ ଜାତ

ମାଆଙ୍କର ଭାଇ ହୋଇଥିବାରୁ ସେ

ଜହ୍ନମାମୁଁ ବୋଲି କ୍ଷାତ ।

ଅଝଟ ଛୁଆକୁ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ

ମାଆ ଡାକେ ହସିହସି

ଆ ଜହ୍ନମାମୁଁ ସରଗ ଶଶୀରେ

କୁନା ହାତେ ପଡ ଖସି ।