ଜହ୍ନ ରାତିରେ ରେଳ ଯାତ୍ରା

ସେ ଦିନ ତୁମେ ଓ ମୁଁ 

ବେଶ୍ ପାଖା ପାଖି ଥିଲେ

ସୂର୍ଯ୍ୟ ବୁଡ଼ିବାକୁ ଗଲା ବେଳେ

ଧୀରେ ଧୀରେ ଅନ୍ଧାର ବି 

ମାଡ଼ି ଆସୁଥିଲା ଜହ୍ନ କୁ ଧରି । 

ତୁମେ କହୁଥିଲ 

ଆଉ ମୁଁ ତୁମ ଆଖିକୁ ଦେଖି

କବିତା ଲେଖୁଥିଲି ମୋ ଆଖିରେ ।

ତୁମ ହାତ ପାପୁଲି ଭିତରେ 

ମୋ ହାତ ଛନ୍ଦି ହୋଇ ରହିଥିଲା

ଆମର ଅଜାଣତରେ।

ଟ୍ରେନର ବଗି ଗୁଡ଼ିକ

ଆଗେଇ ଆଗେଇ ଗଲା ବେଳେ

ମୁଁ ତୁମ ସହ ଫେରି ଯାଇଥିଲି

ସ୍ମୃତିରେ ଭିଜିଥିବା ଆମ 

ଅଭୁଲା ଅତୀତରେ ।

ବଗି ଭିତରେ ଏତେ ଲୋକଙ୍କ

ସମାଗମ ଚାଲିଥାଏ

ଅଥଚ ଆମେ ଦୁହେଁ 

ନିଜ ଭିତରେ ଥିଲୁ

ଖୁବ୍ ଏକାନ୍ତର ।

ହଠାତ୍ ଅନ୍ଧାର ହୋଇଗଲା

ଆମ ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗ

ଭୟଙ୍କର ଚିତ୍କାରରେ

କମ୍ପି ଉଠୁଥିଲା

ବାହାନଗା ଷ୍ଟେସନ ।

ରେଳ ବଗି ଗୁଡ଼ିକ

ଚଢ଼ି ଯାଇଥିଲା

ଜଣେ ଜଣଙ୍କ ଉପରେ ।

ବଞ୍ଚାଅ ବଞ୍ଚାଅର କରୁଣ

ବେଦନା ଭିତରେ

କେତେ ଲୋକ ଶୋଇଗଲେ

ନୀରବି ନିଦରେ ।

ରକ୍ତରେ ଜୁଡୁବୁଡୁ ହୋଇ

କେତେ ଲୋକ ପଡ଼ିରହିଲେ

ଶୁଖା ଭୂଇଁର ଆଁ ଉପରେ ।

ତମକୁ ଖୋଜୁଥାଏ ମୁଁ

ଶବର ସମୁଦ୍ର ଭିତରେ

କାଳ ଅନ୍ଧାରର ବକ୍ଷ ମଧ୍ୟରେ

ଆଉ କାଠ ପାଲଟି ଯାଇଥିବା

ସ୍ଥାନୀୟ ଲୋକଙ୍କ ଗହଳିରେ। 

ସବୁକିଛି ଶାନ୍ତ ସ୍ତବ୍ଧ

ଆଉ ନିଶ୍ଚଳ ।

ତୁମ ହାତରେ ମୋ ହାତ 

ଆଉ ମୋ ହାତରେ ତୁମ ହାତ 

ଯୋଡ଼ି ହୋଇ ପଡ଼ିରହିଥିଲା

ଲୌହ ଦାନବର ଧାରଣା ଉପରେ ।

ଦୁହିଁଙ୍କ ଶରୀର ଆତ୍ମା ଶୂନ୍ୟ ହୋଇ

ଚାଲିଯାଇଥିଲା ଅଫେରା ପଥରେ

ତୁମକୁ ନେଇ ଲେଖିଥିବା ମୋ

ପ୍ରେମ କବିତାର ପଦେ

ଉଡୁଥିଲା କେବଳ ଆକାଶରେ ।