ହୃଦୟେ ପ୍ରେମ ହେଉ ଜାଗ୍ରତ

ଆଙ୍କି ଥାଏ କବି ତାର ମନର

କଳ୍ପନାରେ

ଅନେକ ରସମୟ ଶବ୍ଦ ଭାଷାର 

ଛନ୍ଦମୟ ସୁରରେ |

ପ୍ରତିଟି ହୃଦୟେ ପ୍ରେମ ଯଦି 

ହେବ ଜାଗ୍ରତ

ବିଶ୍ୱରେ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ହେବ ନିଶ୍ଚୟ

ମଧୁମୟ ଅମୃତ |

ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜୀବରେ ଭାବୁଥାନ୍ତେ 

ଶକ୍ତିର ସତ୍ତା,

ଧରା ପୃଷ୍ଠେ ଅହିଂସାର ବନ୍ୟା 

ପ୍ରବାହିତ ହୁଅନ୍ତା |

ନରହିବ ବିଶ୍ୱ ଯୁଦ୍ଧ ଆଉ ଏତେ 

ଏତେ ମୃତାହତ,

ନରହିବ କେବେ ନର ସଂହାର 

ଆତଙ୍କବାଦ ଉତ୍ପାତ |

ସେ ଅମ୍ବୃତ ପ୍ରେମ ନୁହେଁ କେବଳ 

ଶାରୀରିକ ସୁଖ

କାମନା ବାସନା ରହିତ ଏକ 

ସ୍ୱର୍ଗୀୟ ସୁଖ |

ଭାବମୟ ସୁରର ଅନୁଭୂତି ଆଣେ  

ହୃଦୟରେ 

ଝରାଇବ ନୂତନ ଅମୃତ ବିନ୍ଦୁ ସଂସାର

 ଭୂମିରେ |

ସେ ସ୍ଥିତିରେ ନରହିବେ କେହି ଦରିଦ୍ର,

ବାସହୀନ

ନଥିବ ଆଖିରୁ ଅଶ୍ରୁପାତ, ଦୁଃଖ ଅବା 

ଭୋକିଲା ଜନ |

ନଥିବ ଗର୍ବ, ଟୋପାଏ ବିଷ, ଭରା 

ଅମୃତ କଳସକୁ 

ବିଷାକ୍ତ କରିଦେବ ସମସ୍ତ ଶାଶ୍ୱତ 

ପ୍ରେମ ପ୍ରତୀକକୁ |

କଳ୍ପନାରେ, ମେଘ ରୂପେ ବରଷୁ 

ସଞ୍ଜିବନୀ ମଧୁପ୍ରୀତି,

ହୋଇ ମେଘ, ପୃଥିବୀପୃଷ୍ଠରେ କର 

ତନୁ ମନ ସିକ୍ତ ନିତି ।

ମଣିଷ କଳ୍ପନାରେ ଭରି ରହୁ ସେ 

ପ୍ରୀତି ପୁଷ୍ପ ବାସ୍ନା

ଦୂର ହେଉ ହୃଦୟ ବେଦନା ଭରି 

ଦେଇ ନିର୍ମଳ ଭାବନା ।