ହେ ସମୟ , ତୁମକୁ ସମ୍ମାନ !

ସମୟକୁ ଚାହିଁ ବି ହୁଏନି

ବାନ୍ଧିବାକୁ ନିଜ ଇଚ୍ଛା ମତେ ।

ବହିଯାଏ ଆପଣା ପଥରେ

ଅତିକ୍ରମି ଝଡ ଝଞ୍ଜା କେତେ ।

ବଳଵାନ ସମୟ ସୋପାନ

ମଣିଷକୁ କାବୁ କରିନିଏ ।

ଜୀବନର ଆଗୁଆ ଧାରା ରେ

ସମୟ ଯେ ଲମ୍ବି ଲମ୍ବି ଯାଏ ।

କାହାପାଇଁ ସମୟ ମମତା

କାହାପାଇଁ ନିଷ୍ଠୁର ଯାତନା ।

ଆଉ କାହାପାଇଁ ବରଦାନ

କା'ଜୀବନେ ଅବୋଧ ଯନ୍ତ୍ରଣା ।

ସମୟର ରଥ ଚକ ତଳେ

ଜୀବନ ଜିଜ୍ଞାସା ଗଡି ଚାଲେ ।

ସମୟକୁ ସାଥି କରି ନେଇ

ସୁଖମୟ ସଂସାର ଚହଳେ ।

ସମୟ ହିଁ ସୁନାର ସାରଣୀ

ସମୟକୁ ଅଧୀନରେ ରଖି ।

କେହି ନାହିଁ ସେମିତି ମଣିଷ

ଚାଲିଯିବ ଚମକେଇ ଆଖି ।

ସମୟଟା ଦୁର୍ବାର ଦୁର୍ବାସା

ଲଙ୍ଘିପାରେ ଶତଦୃ ସହସ୍ର ।

ବେଳେବେଳେ ମହର୍ଷି ବଶିଷ୍ଠ

ତୋଳି ପାରେ ଆଶ୍ରମ ଅଜସ୍ର ।

ଆସ ବନ୍ଧୁ ହାତ ମିଳେଇବା

ସମୟର ସୁଦୀର୍ଘ ପଥରେ ।

ଆଗେଇବା ଆଗକୁ ଆଗକୁ

ନ ଥିବ ଯେ ଦୁର୍ଦ୍ଧଶା ମନରେ ।

ହେ ସମୟ !ତୁମକୁ ସମ୍ମାନ

ଭରିଦିଅ ସଂସାର ଯୌବନେ ।

ରଙ୍ଗଭରା ଫୁଲ ଫୁଟିଯାଉ

ମଣିଷର ମନ ଉପବନେ ।