ହଡ଼ା ବଳଦ

ହଡ଼ା ବଳଦ ମୁଁ ହଡ଼ା ବଳଦ ମୁଁ

ମୋର କଥା ପଦେ ଶୁଣ,

ଆଜିର ମନୁଷ୍ୟ କେଡେ ସ୍ଵାର୍ଥପର

ବଖାଣିବି ତାର ଗୁଣ ।

ଯେବେ ଥିଲା ମୋର ଯୌବନର ବେଳ

ରଖିଥିଲା ମୋତେ ଆଣି ,

ପେଟ ଭରି ଖାଦ୍ୟ ଦଉଥିଲା ଢ଼ାଳି

ବିଲେ ନେଉଥିଲା ଟାଣି ।

ଖଟାଉଥିଲା ସେ ଶଗଡ଼ ଗାଡ଼ିରେ

ଥକୁ ଥିଲି ଚାଲି ଚାଲି,

ଗୋଡ଼ ସଳଖିଲା ବେଳକୁ ପାହାର

ପିଠିରେ ପଡ଼ିଲା ଛାଲି ।

କେତେ ଖରା ଶୀତ ବର୍ଷା ଘଡ଼ ଘଡ଼ି

ତା ପାଇଁ ମୁଁ ଖଟୁ ଥିଲି,

ମୁହଁ ତୁନି କରି ବେତ ପାହାରକୁ

ନୀରବରେ ସହୁଥିଲି ।

ମୋ ଆଖିର ଲୁହ ମାଟି ପିଉଥିଲା

ଡହ ଡହ ଖରାବେଳେ,

ଛାତିର କୋହ ମୋ ଲୁଚି ଯାଉଥିଲା

ନୃଶଂସ ସ୍ୱଭାବ ତଳେ ।

ବୟସ ଗଡିଲା ଧିରେ ଧିରେ ମୋର

ବଳଦ ରୁ ହଡ଼ା ହେଲି,

ଅଧା ପେଟ ଏବେ ମିଳୁଛି ଖାଇବା

କାମ ମୁଁ କରୁନି ବୋଲି ।

କହିଲାଣି ଏବେ କଂସେଇକୁ ଦବ

ଅଳପ ଟଙ୍କାରେ ଟେକି,

ମୋ ଖାଦ୍ୟ ପଇସା ବଞ୍ଚେଇବ ଏବେ

ହାଡ଼ ଦି ଖଣ୍ଡକୁ ବିକି ।

ଦୁଃଖ କରନାହିଁ ପାଠକ ବନ୍ଧୁ ହେ

ମୋ ପାଇଁ ଝରାନା ଲୁହ,

ଯଥେଷ୍ଟ ପୂର୍ବରୁ ପିତାମାତାଙ୍କଠୁ

ତୁଟାଇଛି ସିଏ ମୋହ ।

କଥା କହିବାର ଶକ୍ତି ନାହିଁ ମୋର

ହେଲେ ଅଛି ଦେହ ମନ ,

ରକ୍ତ ମାଂସେ ଗଢ଼ା ଶରୀର ମୋହର

ମୋର ବି ରହିଛି ପ୍ରାଣ ।

ନିରିହ ପଶୁଙ୍କ ଉପରକୁ ଏବେ

ଦିଅ ହେ ଥରୁଟେ ଧ୍ୟାନ,

ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥ ତ୍ୟାଗୀ ତୁମ କାମ କୁ ଯେ

କରୁଛନ୍ତି ରାତି ଦିନ ।