ଗୋପଲୀଳା

ଢଳି ଢଳିରେ ବନମାଳୀ-ନାଚ-କରେ ହେ ସଖି,

ରହି ରହି ବଂଶୀ ବଜାଏ-ବଂଶୀ- ମୁଖରେ ଜୋଖି ।

ଗୋପ ବାଳା ସଙ୍ଗରେ ସଖା-ଲାଗେ-କି ମନୋହର,

ସାଥିରେ ନାଚନ୍ତି ଗୋପୀଏଁ-ଛାଡି-ନିଜ ନଅର ।

ରାଧାରାଇ ଯୋଡି ମୂରତି-ଲୀଳେ-ଯମୁନା ତଟେ ,

ରଚନ୍ତି କେତେ ଯେ କବିତା-ଆହା-ସବୁରି ଘଟେ ।

ଶିଆଳି ଲଟାର ଉହାଡ଼େ-ଲୁଚି-ବସିଛି କାହ୍ନା,

ବିଳାପଇ ରାଧା ଏକାକୀ-ତାକୁ-ଯମୁନା ମନା ।

ରାଧାର ବିହୁନେ କାହ୍ନୁକୁ-ଭଲ-ଲାଗେନି କିଛି,

କାହାକୁ କହିବ ବେଦନା-ସେତ-ରୁଷି ବସିଛି ।

ବାଲ୍ୟ ସଖା ତାର ସୁଦାମା-ଯେତେ-ବୁଝାଏ ଆସି,

ତଥାପି ଅବୁଝା କହ୍ନାଇ-ଜମା-ଦେଉନି ହସି ।

ଶୂନ୍ୟ ଲାଗେ ଗୋପରେ-କାହ୍ନୁ-ଜିବ ମଥୁରା ,

ରାଜନ ଭାଳନ୍ତି ପ୍ରମାଦ-ମନ-ବୁଝେନି ପରା ।

ପିତାଙ୍କୁ ବୁଝାଏ କହ୍ନାଇ-କିଛି-ହେବନି ମୋର ,

ଶତୃଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚିତ ମାରିବି-ସାହା-ମୋତେ ଈଶ୍ୱର ।