ଗୋଧୂଳି-୧୦

କେବେ କେବେ ଧାଇଁଯାଏ ସମୟଟା

ମାଡିଆସେ ଅସମୟରେ ଗୋଧୂଳିଟା ,

ଶେଷ ହୋଇ ନଥାଏ କଳ୍ପନା

ବାକି ଥାଏ କିଛି ଜଞ୍ଜାଳ 

ତଥାପି ସମୟ ସେ କଥା ବୁଝେନା ।

ଫାଙ୍କା ଥାଏ ମନର ସେ ପୃଷ୍ଠାଟି , 

ଯେଉଁଠି ସ୍ବପ୍ନର ପ୍ରଥମ ଅଧ୍ୟାୟ ବି 

ଶେଷ ହୋଇ ନ ଥାଏ ,

କିନ୍ତୁ ମିଛିମିଛିକା ଶେଷ ଧାଡିଟି

ଗାରେଇ ଦେଇ ହସୁଥାଏ

ଗୋଧୂଳିର ମଲାଟଟା  ।

କିଚିରି ମିଚିରି କରୁଥିବା ଶାବକର 

 ପେଟ ଏବେ ବି ଅପୂରା ,

ସ୍ନେହର ଗଣ୍ଠିଲି ବି ସେମିତି 

ମୁକୁଳା ହୋଇ ପଡିଥାଏ ,

କିନ୍ତୁ କେଉଁ ଏକ ଦୂରରେ

ମୁଦି ଯାଇଥାଏ ମା ଖଗର ପଲକଟା ।

ମନ ରୂପୀ ଗୋଲାପ କଢଟି ଚାହିଁଥାଏ ,

ସେ ବି ଫୁଟିବ , 

ସଭିଁଙ୍କ ମନକୁ ଜିଣିବ ,  

ହେଲେ ସବୁକିଛି ଅଟକିଯାଏ ,

ବଗିଚାର ମାଳୀଟି ଶୁଣିନିଏ 

ତା ଜୀବନର ଗୋଧୂଳିର ଶେଷ ଟିକ୍ ଟିକ୍ ଶବ୍ଦଟା ।

ଥରେ ଥରେ ସତରେ ବେଶୀ 

ପାଖକୁ ଘନେଇ ଆସେ 

ସମୟର ଜୁଆରଟା ।

କିଛି ନ କହି ବି ବହୁତ କିଛି କହିଯାଏ ,

କିଛି ନ ଲୁଚେଇ ବି ବହୁତ କିଛି ଲୁଚେଇ ନିଏ ,

 

ସମୟଟା ସତରେ କେବେ କେବେ

ବେଶ୍ ଖେଳୁଆଡ୍ ପାଲଟି ଯାଏ ,

ହାତ ପାହନ୍ତରେ ସବୁ ଥିଲା ପରି ଲାଗେ , 

ହେଲେ ମହାସାଗରର ଆର ପାର୍ଶ୍ବ ପରି 

ଅପହଞ୍ଚ ଲାଗେ ।

ଥରେ ଥରେ ଗୋଧୂଳି ବି 

ପାଲଟି ଯାଏ ସୁନାମି , 

ଆସିବାର ଘଣ୍ଟି ବଜାଏନି 

ହେଲେ ସାଥିରେ ବହୁତ କିଛି 

ପୋଛି ନେଇ ଯାଏ ।