ଘର ନୁହେଁ କାରାଗାର

ବେଳେ ବେଳେ ଗୃହ ଲାଗେ କାରାଗୃହ

ହେଲେ ତା' ଚାରିକାନ୍ଥ ମଧ୍ୟରେ ଥାଏ

ସ୍ଵର୍ଗର ମୋହ ।

ଜଞ୍ଜାଳ ଶାପଗ୍ରସ୍ତ

ଯେଉଁ ମୁହଁର ନକ୍ସାସବୁ ଲାଗୁଥାଏ ଝାପସା

ଏବେ ଦର୍ପଣ ପରି ଝଲସୁ ଥାଏ

ହୃଦୟର ଦ୍ଵାର ପୂର୍ବାପେକ୍ଷା ଖୋଲା ଓ ମଧୁଶିକ୍ତା ।

ଏବେ ପ୍ରେମ ଫ୍ରେମ କିଛି ନାହିଁ

ସିନ୍ଦୂର ସର୍ବସ୍ବ ତମାମ ମୂହୁର୍ତ୍ତ

ଯିଏ ଅନାଗତ ପ୍ରତିଟି ସକାଳକୁ କରିପାରେ

ପବିତ୍ର ଓ ଶାପମୁକ୍ତ ।

କାରାଗାର ଯଦି

ପୁଣ୍ୟ ପାରାବାର

ମୁକ୍ତି ଯଦି ଅମା ଅନ୍ଧକାର

କାହିଁକି ଲୋଡିବି ଆକାଶ

କାରାଗୃହ ଶତବାର ଆଟେ ଶ୍ରେୟସ୍କର ।।