ଗାଆଁଟି ମୋର ସୁନ୍ଦର

ଗାଉଁଲି ଗାଉଁଲି କାହିଁକି କହୁଛୁ ଗାଆଁଟି ମୋର ସୁନ୍ଦର 

କିଏ ହେବ କାହୁଁ ସରି ତା'ର ପରି

ମାଟି ତା' ଚନ୍ଦନ ଧାର ।

ରୋଜଗାର ପାଇଁ ବାହାରେ ରହିଛି ଚକ୍ଷୁରେ ଦୃଶ୍ୟ ତାହାର

ଆମ୍ବ ସେ ଉଦ୍ୟାନ ଡ଼ାକ ଦେଉଥାଏ

ଆସ ଆସ ଶିଶୁ ମୋର ।

ବ୍ୟତୀତ କରିଛି କେତେଯେ ବସନ୍ତ ଗାଆଁ ଆମ୍ବ ଉଦ୍ୟାନରେ

ଶିଶୁ ବନ୍ଧୁ ସଙ୍ଗେ ଶିଶୁ କାଳ ଖେଳ

ନାଚୁଅଛି ସ୍ମୃତି ଧୀରେ ।

ଖଡ଼ଖାଇ ନଦୀ ଡ଼ାକ ଦେଉ ଅଛି ଶୁଭୁଅଛି କର୍ଣ୍ଣେ ମୋର

ତା'ର ଜଳ ଧାରେ ଡେଇଁ ଅଛି କେତେ

ମନେପଡେ ନିରନ୍ତର ।

ଶିଶୁକାଳ ଖେଳ ସାଙ୍ଗସାଥୀ ମେଳ ଦୃଶ୍ୟ ଦିଶେ ଅହରହ

କେ ପାରିବ ଭୁଲି ଥିବାଯାଏ ପ୍ରାଣ

କିଏ ଅଛି ଅବା କହ ।

ଗାଆଁ ଧୂଳିମାଟି ଚନ୍ଦନ ଜୀବନେ ଉଡୁଥାଏ ସଞ୍ଜ କାଳେ

ଘର ଆସୁଥାନ୍ତି ଗୃହ ପଶୁପକ୍ଷୀ 

ବାଛୁରୀଙ୍କ କୋଳାହଳେ ।

ରବି ବୁଡ଼ୁଥାନ୍ତି ପଶ୍ଚିମ ଦିଗରେ ସିନ୍ଦୂରମୟ ଆକାଶ

କ୍ରମେ ଅନ୍ଧକାର ମାଡ଼ି ଆସେ ପୁଣି 

ସ୍ମୃତିରେ ଗୁଞ୍ଜୁଛି ଦୃଶ୍ୟ ।

ଆହା କି ସୁନ୍ଦର ଲୋହିତ ସେ ଛବି ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ ଦେଖିଲେ ମନେ

ସବୁଠୁ ସୁନ୍ଦର ଗାଆଁଟି ମୋର

ରହିଅଛି ସ୍ମୃତି ଜ୍ଞାନେ ।