ଦୁହିତା ମୁଁ...

ଦୁହିତା ମୁଁ, ଦୁଇ କୁଳ ପାଇଁ ହିତା

     ଅଶ୍ରୁ ତର୍ପଣରେ

     ଅଗଣା ଧୁଏ ।

ବିନ୍ଦୁ ବିନ୍ଦୁ ମୋର ନୟନର ନୀର

     ସିନ୍ଧୁଏ ସୁଖର

     ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖାଏ ।।

ସେ ସ୍ବପ୍ନରେ ଥାଏ ବାଲ୍ୟ ଚପଳତା

      ପ୍ରତ୍ୟୁଷ ଜୀବନ

      ରାଗ ରାଗିଣୀ ।

ପ୍ରଦୋଷ କାଳର  ଅର୍ଦ୍ଧ ରକ୍ତଭିଜା

      ଧୁସର ବର୍ଣ୍ଣିଳ

      ଆତ୍ମକାହାଣୀ ।।

ମୋ' କାହାଣୀ କେବେ ହୋଇ ନି,ହେବ ନି

      ସରଳରେଖାର

       ସଳଖ ଧାର ।

ବିନ୍ଦୁ ବିନ୍ଦୁ ତା'ର ଅସମାନ୍ତରାଳ

      ପ୍ରଚୁର ପ୍ରଖର

      ସୁପ୍ତ ଜହର ।।

ପୁରାଣ ବର୍ଣ୍ଣିତ ଜହର ୟେ ନୁହେଁ

      ସମୁଦ୍ର ମନ୍ଥନ

     କାଳେ ଉଦ୍ଭବ ।

ଅବଶ୍ୟ ନାରୀର ନିଷ୍ଠୁର ପ୍ରହାର

     ନାରୀ ପାଇଁ ହୁଏ

     କାଳ ଭୈରବ ।।

ମାଆ ମମତାର ରଙ୍ଗ ଅଳତାରେ

     ନାଲି ଟୁକୁଟୁକୁ

      ପାଦ ଯୁଗଳ ।

ଶାଶୂ ରୁକ୍ଷତାର ନିଷ୍ଠୁର ଆଘାତେ

     ବେପଥୁ ପଣରେ

     ପିଏ ଗରଳ ।।

ମାଆ ମୋ' ଗୃହିଣୀ ଶାଶୁ ବି ଗୃହିଣୀ

      ବଧୂ ନିରୁପମା

      ମୁଁ ବି ରମଣୀ ।

କାହିଁକି ତା' ହେଲେ ଏ ସମାଜ ଲେଖେ

      ନାରୀ ଲୋତକର

      ରକ୍ତ କାହାଣୀ ??

କାହିଁକି କହୁଛ  ଜନ୍ମ ଜାତକକୁ

    ଷଷ୍ଠୀ ଦେବୀଙ୍କର

      ହସ୍ତ ଲିଖନ ।

ମୋ' କପାଳ ରେଖା ମନ୍ଥରାମାନଙ୍କ

      ଅମାନସିକତା

      ଚନ୍ଦ୍ର ଗ୍ରହଣ ।।