ଧରିତ୍ରୀ

ଧରିତ୍ରୀ କୋଳେ ରହି ସକଳେ

ସ୍ବରୂପ ବିକଶନ୍ତି 

ଚର ଅଚର ସଭିଏଁ ପରା

ତାହାର ରୂପକାନ୍ତି ।

ସାଜେ ମୁକୁଟ ଗିରି-ପାହାଡ଼

ହାର ନଦୀ ଝରଣା

ଶସ୍ଯ କ୍ଷେତର ସବୁଜ ବନ

ସିନ୍ଧୁ ଆନ ଗହଣା ।

ସଞ୍ଜସକାଳେ ପକ୍ଷୀ କାକଳି

ସତେ ଶଙ୍ଖର ଧ୍ବନି

ଚେତି ଉଠନ୍ତି ମାନବଗଣ

ତା'କୁ କାନରେ ଶୁଣି ।

ସୂରୁଯ ସତେ ପିନ୍ଧାଇଥାନ୍ତି

ନାଲି, ଶୁଭ୍ର ବସନ

ସେଥିରେ ଢାଙ୍କି ସନ୍ତାନଗଣେ

ନିତି ଦିଏ ଚୁମ୍ବନ ।

ଫୁଲ ବଗିଚା ହସଇ ବୁକେ

ରଙ୍ଗ ପାଖୁଡ଼ା ମେଲି

ବାସ ବିତରି ଭରଇ ଖୁସି

ମନ ଉଠଇ ପୂରି ।

ଜାତିଜାତିକା ଫଳ ରଖିଛି

ତରୁରେ ଆମ ପାଇଁ

ଯେତେବେଳେ ଯା' ମାଗି ବୁଲୁଛୁ

ଦେବାକୁ କୁଣ୍ଠା ନାହିଁ ।

ତା' ବୁକୁ ତାଡ଼ି କରୁଛୁ ଘର

ଶସ୍ୟ ବି ଉତ୍ପାଦନ

ନାନା ସମ୍ପଦ ତା' ଭୂମି ତଳେ

ସତେ କରୁଣା-ଧନ !

ଯେତେ ବି କଷ୍ଟ ଦେଲେ ତାହାକୁ

ପାଟି ଖୋଲଇ ନାହିଁ

ସେ ସର୍ବଂସହା ଧରିତ୍ରୀ ପରା

ସବୁ କଷ୍ଟକୁ ପିଇ ।