ଧରିତ୍ରୀ ମା

ତୃତୀୟ ନୟନ ଯେବେ ମା'ର ଖୋଲିବ

               ତାଣ୍ଡବଲୀଳା ଯେ ତାର ଦୁନିଆଁ ଦେଖିବ,

ସହିସହି ନିର୍ଯ୍ୟାତନା ହେଲାଣି ଅଧର୍ଯ୍ୟl

               ମୁଖ ତା ମଳିନଦିଶେ ନାହିଁପରିଚର୍ଯ୍ୟl l

ସଂସାରେ ଘୋର ଅନ୍ୟାୟ କାଳିମା ଘୋଟିଛି

               ସାରା ଦୁନିଆଁ ଆଜି ବଦଳି ଯାଇଛି,

କଂସ ରୂପୀ ମଣିଷଟା ଦାନଵ ସାଜିଛି

                ପ୍ରକୃତିରାଣୀକୁ ସେ ବଦ୍ଧ କରିଅଛି l

ନିଜର କୁଠାର ନିଜ ପାଦରେ ମାରୁଛି

                ଦୁନିଆଁ ର ବିପଦକୁ ପାଖକୁ ଡାକୁଛି,

ସୃଷ୍ଟି ଧ୍ବଂସକରି ସେତ କରେ ନାରଖାର

              ଚେତୁ ନାହିଁ ଭୋଗି କଷ୍ଟ ପୁଣି ବାରମ୍ବାର l

ହାତଗଢା ସଂସାରକୁ କରୁଛି ଯେ ନଷ୍ଟ

                ମନେଟିକେ ତାର ତିଳେନାହିଁ କଷ୍ଟ,

ହୃତ ପରମ୍ପରା ସେ ଭୁଲିତ ଯାଇଛି

               ବିଦେଶୀ ସଭ୍ୟତାକୁ ସେ ଆପଣେଇଛି l

ଯେତେ ବିଜ୍ଞାନୀ ହେଲେ ସେ କାହିଂ କିସ ହେବ

         ଆଗକୁ ଦୁଇପାଦ ଯାଇ ପୁଣି ସେ ପଛକୁ ଫେରିବ,

ନିଜ କଲା କର୍ମ ଫଳନିଜେ ସେ ଭୁଞ୍ଜିବ

             ନିଜ ଭାଗ୍ୟ ପୁଣି ନିଜ ହାତରେ ଲେଖିବ l

ବେଳ ଥାଉ ଥାଉ ହୋଇଯାଉ ସାବଧାନ

             ଆତ୍ମା ସାଥେ ପରମାତ୍ମାର ଯେପରି ମିଳନ,

ପ୍ରକୃତିରାଣୀକୁ ଦେଉ ସବୁଜେ ହସେଇ

                ନିଜେ ହସି ଦୁନିଆଁକୁ ଦେତୁ ହସାଇ l

ଏ ସୃଷ୍ଟି ରକ୍ଷାକଲେ ମଣିଷ ସମାଜ

            ପିଢ଼ି ପରେ ପିଢ଼ି ହେବ ଏକଥା ମନେ ହେଜ,

ଖେଳ, କୌତୁକ ମଜ୍ଜା ପୁଣି ଲାଗିଥିବ

              ସୁନ୍ଦର ଧରାତ ପୁଣି ନିତି ହସୁଥିବ l

ତେବେ ଯାଇ ମା'ର ମମତା ମିଳିବ

              ତା ପଣତକାନିରେ ସେ ଧୂଳି ଝାଡୁଥିବ,

ସନ୍ତାନର ଦୁଃଖରେ ସେ ଲୁହଢାଳୁଥିବ

              ସନ୍ତାନକୁ କୋଳଧରି ଉଶ୍ୱାସ ଲଭିବ ।