ଦେବୀ

ଆଜିଠାରୁ, ଏଇ ମୁହୂର୍ତ୍ତରୁ

ଉଠ୍, ଚାଲ୍, ଠିଆ ହ ।

ଦେଖ ଆଖି ଖୋଲି 

ଦେଖ ତୋ ହାତ,ପାଦ,ତେଜ 

ଦେଖ ଥରେ ତୋ ସତ୍ତାକୁ,

ବାସ୍ତବତାକୁ ଦେଖ 

ଏଇ'ତ ଏବେ ବି ତୁ ଝଟକୁଛୁ 

ସେଇ ଦେଦୀପ୍ୟମାନ ଅମୃତ ଆଭାରେ ।

ଏଇ'ତ ଏବେ ବି ଝଲସୁଛି ସେଇ

ଲାଲିମା ରକ୍ତିମ କରି ତୋ କପାଳ ।

କିଏ କହୁଛି? କିଏ କହୁଛି ବିସର୍ଜନ ସରିଛି?

ଆତ୍ମାର ଶକ୍ତି ସବୁକୁ 

ଏଇ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ମୁଠା କର ।

ତୁ ଶାମ୍ଭଭି, ତୁ ଶାକ୍ୟମ୍ବରୀ ,

ପ୍ରତିଦିନ ଦଶହରା ତୋର ।

ସମ୍ବବ ଚେତେଇ ଦେବାକୁ

ବଦଳେଇଦେବାକୁ ସବୁ ସମ୍ଭାବନା ।

ଲୋଭ, ମୋହ, କ୍ରୋଧର ଲେଲିହାନ ଶିଖାକୁ

ଖପୁରୀରେ ଗୋଟେଇ ନେ ଦୟାରେ ଆର୍ଦ୍ର କରି ।

ପାଲଟେଇ ଦେ ତୋ 'ତୁଚ୍ଛ ନାରୀ'ର ମୋହରକୁ 

ଦେବୀତ୍ୱରେ ।

ତେବେ ଦେଖିବୁ ତୋତେ ତୁଚ୍ଛ କହିଥିବା ସଭିଏଁ 

ଆଞ୍ଜୁଳି ପାତିଥିବେ ତୋ 'ଠେଇ ମାଗିବାକୁ 'ମୋକ୍ଷ ' 

ମା' ମା' ଡାକି ଗୋଟିଏ ଧାଡିରେ।

ଦମ୍ଭଭରା ନୟନେ ଥରେ ଚାହିଁକି ତ ଦେଖ,

ଛାର ମହିଷାର କେତେ ବା ଆର୍ସ୍ପଦ୍ଧା !

ସେ ତ ଚିରକାଳ ତୋ ପାଦ ତଳେ ।।