ଦାଦନ ମୁହିଁ

ପ୍ରୟାସର ଅନ୍ତରାଳେ

    ପ୍ରଚେଷ୍ଟାର ମୁଣ୍ଡ ଟେକି,

ସୁଦୂର ଗାଁରୁ ଆସି 

    ଦାଦନ ଖଟେ ଅଣ୍ଟା ଭିଡ଼ି ।

ଦାଦନର ବୋଝ ମୁଁ ଯେ

      ମୁଣ୍ଡରେ ମୁଣ୍ଡେଇ,

ଦି ଓଳି ଦି ମୁଠା ଖାଇବାକୁ

       କଷ୍ଟ ଯାଏ ସହି ।

ଲୁପ୍ତ ପ୍ରାୟ ଆଜି ମୋର

      ଅସୁମାରୀ ଆଶା,

ଆଖିର ଲୁହ ବଖାଣୁଛି

       ହୃଦୟର ଭାଷା ।

ଦାଦନ ମୁହିଁ ଖଟିବା ପରା

      ଭାଗ୍ୟରେ ଲେଖା,

ନିଜ ହସ ଖୁସିକୁ ଆପଣେଇ

   ପରିବାରକୁ କରେନା ଅଣଦେଖା ।

ଟଙ୍କାର ଲାଳସାରେ ନୁହେଁ

         ଜମା ମୁଁ ବନ୍ଧା,

ଜିଇଁବାର କାରଣ ସାଜିଛି

   ମୋ ପରିବାରର ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ।

କେତେ ଯେ ପୁନେଇ ପରବ

    ଏକା ମୁଁ ପାଳିଛି,

ରୋଗର ଶଯ୍ୟାରେ ନିଜେ ନିଜର

   ସାହାରା ସାଜିଛି ।

ଦୁଃଖ ନାହିଁ ମନେ ତିଳେ

   ଏ କଷ୍ଟ ଜୀବନ ପାଇଁ ,

ଦୁଃଖ ଗ୍ରାସେ ଖାଲି 

    ଗାଁ ଠୁ ଦୂରରେ ରହି ।

ବାଧେ ନାହିଁ ଜମା କେବେ

    ଖଟଣିର ପରିଶ୍ରମ,

ଦୁଃଖର ପଥର ସାଉଁଟି ବାକୁ ପରା

   ଏ ଦାଦନର ଜନ୍ମ । 

ନୁହେଁ ମୁଁ ଅଳସୁଆ 

    ଖୋଜେ ନା ବାହାନା,

ଭିଟା ମାଟି ଛାଡ଼ି ଆସିଛି ଧାଇଁ

   ଆଖିରୁ ଲୁହ ସୁଖେନା ।

ସୁଖ ମୋର ଖେଳେ ଆଜି

   ସାଥେ ମୋର ଲୁଚକାଳି,

ଖୁସିର ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ଦିନେ

    ଜୀବନେ ଆସିବ ବୋଲି ।