ଚମକ୍

ଖସି ଯାଉଥିଲା..

ତଳକୁ..ଆହୁରି ତଳକୁ..

ଆଉ ବର୍ଷା ପାଣି ସହ ମିଶି

ଆହୁରି..ଆହୁରି.. ଚମକି ଯାଉଥିଲା ।

ଭିଜି ଯାଇଥିବା ତନ ..

ଥରି ଯାଉଥିବା ଓଠ..

ଆଉ ଆର୍ଦ୍ର କେଶରାଜି ଭିତରେ

ଚମତ୍କାର..ଅନୁପମ.. ଦେଖା ଯାଉଥିଲା ।

ବନ୍ଦ ଆଖିପତା ଦେଇ..

ଗୋଲାପି ଚିବୁକ ଛୁଇଁ..

ଅତି ସନ୍ତର୍ପଣରେ..ଧୀରେ ଧୀରେ..

ବୋହି ଆସୁଥିଲା..ଆଉ..ଚମକି ଯାଉଥିଲା !

ତା ଅବପାତ ଆଗରୁ ..

ତାକୁ ଥରେ ଶୋଷି ନେବାପରେ..

ଜଣା ଗଲା.. ସେ ବାଦଲର ପ୍ରେମ ନ ଥିଲା..

କି.. ଆକାଶର ହୃଦ ନିଃସୃତ ସନ୍ତକ ବି ନ ଥିଲା.. !

ବରଂ..

ଏକ ଯନ୍ତ୍ରଣାସିକ୍ତ ମନର ହାହାକାର ଥିଲା..

ଯାହା..ନିଜ ଆନର୍ତମାନ୍ ସହ ସାକ୍ଷାତକାର ପୂର୍ବରୁ...

ଶାଶ୍ଵତ ସମର୍ପଣ ଅନ୍ତର.. ଅନ୍ତିମ ସ୍ୱାକ୍ଷର ଥିଲା !

ଖସି ଯାଉଥିଲା..

ତଳକୁ..ଆହୁରି ତଳକୁ..

ଖସି ଯାଉଥିବା ନଜରର ରାସ୍ତା ଦେଇ....

ଆଉ..ନିଜ ସମାପ୍ତି ଦେଖି..ଚମକି ଯାଇଥିଲା.. !