ଚିରକାଳ

ଜନମ ମରଣ ଦିନରାତି ପରି

ଧୃବସତ୍ୟ ଏ ଜଗତେ,

ପ୍ରାରବ୍ଧ କର୍ମର କର୍ମଫଳ ନେଇ

ଜନ୍ମେ ନର ଏ ମରତେ।

ଧନୀ କି ଗରିବ ଉଚ୍ଚ ନୀଚ କରି

ବିଧାତା ଜନ୍ମ ନ ଦିଏ,

ଜନ୍ମ ପରେ ନର କର୍ମ ଘେନି ତା'ର

ଫଳ ଭୋଗ କରୁଥାଏ।

ବ୍ୟାଧି ରୂପେ ଆଜି ସମାଜରେ ଠିଆ

ହୋଇଛି ଗରୀବ ରୂପ,

ସୁଖ ତାହା ପାଇଁ ସାତସପନ ତ

ଦୁଃଖ ତାର ଅଭିଶାପ।

ହୀନଚକ୍ଷୁରେ ତ ଛୋଟ କରି ଧନୀ

ଗରୀବ ଗରୀବ କହି,

ଜନ ସମାଜର ଆଢୁଆଳେ ରଖେ

ସେ ଦୁଃଖ କା'ଆଗେ ନ ପାରେ କହି।

ଦୁଃଖେ ସହି ସହି ଜୀବନ ତା ଯାଏ

ଦୁଃଖିର ଦୁଃଖ ତ ବଢେ,

କୃପାସାଗରଙ୍କ କୃପାବାରି କେବେ

ଦୁଃଖି ଉପରେ ନ ପଡେ।

ଉଦର ସନ୍ତୋଷ, ପରିବାର ଶୋଷ

ମେଣ୍ଟାଇ ପାରଇ ନାହିଁ,

ଜରାବ୍ୟାଧି ହେଲେ ପଥି ଟିକେ ପାଇଁ

ଭାଗ୍ୟକୁ ସେ ନିନ୍ଦୁଥାଇ।

ହା ହତାଶ ମଧ୍ୟେ ଆୟୁଷ ତା ସରେ

ସୁଖ ପାଇଁ ଝୁରି ମରେ,

ଭଲ ପୋଷାକ ଓ ସୁଖାଦ୍ୟ ପାଏନି

ମରିଯାଏ ଅନାହାରେ।

ଏତେ ନୀତି ଏତେ ଯୋଜନା ତ ସବୁ

ପହଞ୍ଚେନି ତା ପାଖରେ,

ଏମିତି ଦୁଃଖିକୁ କେ ସାହା ନୋହିଲେ

ଦୁଃଖିତ ରହିବ

ଚିରକାଳ ଗରୀବରେ।