ଚାଲ ଯିବା କ୍ଷେତ ଆଡେ

କୃଷି ଓ କୃଷକ

ଆଃ କି ସୁନ୍ଦର ନାମ ଯୋଡିଏ

ଯାହା ପାଖରେ ରାଜା ପ୍ରଜା ସଭିଏଁ ଋଣୀ

ହେଲେ କେଜାଣି କାହିଁକି ?

କାଳର କରାଳ ଗତି ଅବା

ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ଶିକ୍ଷା ସଂସ୍କୃତି ର ମୋହରେ

ସବୁଜ କ୍ଷେତର ସେ ମନଲୋଭା ଛବି ।

ଆଜି ଧୀରେ ଧୀରେ ବିଲୁପ୍ତ ପ୍ରାୟ.

ମାଳମାଳ ବିରାଟ ଅଟ୍ଟାଳିକା ଆଉ କଳକାରଖାନା ଦଣ୍ଡାୟମାନ ହୋଇଛି ।

ଆଦ୍ୟ ଆଷାଢ଼ର କାଦୁଅ ମାଟି ବାସୁନାହିଁ 

ଶ୍ରାବଣର ଧାରା ଝରୁନାହିଁ.

କୃଷି ପାଇଁ କୃଷକଙ୍କ ମେଳିନାହିଁ

ହଳିଆ ଭାଇର ଗୀତ ଶୁଭୁନାହିଁ.

ତାଳବଣ ନାହିଁ ।

ଯିଏ କି ବଜ୍ରପାତକୁ ଅଟକାଇବ

ଶାଗ, ବଡ଼ିଚୁରା, ପଖାଳ ନାହିଁ

ଯିଏ ରୋଗକୁ ପ୍ରତିରୋଧ କରିବ

ଯୋଚା ଯାଇଥିବା ବଳଦର ଶୋଭା ନାହିଁ ।

ବଳଦ ବେକର ଘଣ୍ଟି ଶବ୍ଦ ଶୁଭୁନାହିଁ

ଜୁଆଳି, ଲଙ୍ଗକ, ମହି, ପଖିଆ

ବଛା, ବିହୁଡା, ତଳିରୁଆର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ

କ୍ଷେତରେ ବି ଆଉ ଦିଶୁନାହିଁ ।

କୃଷକ ଭାଇର ସର୍ବାଙ୍ଗ ଶରୀର

ପାଣିକାଦୁଅରେ ଭିଜୁନାହିଁ

ଧାନ ବିରି ମୁଗ ପନିପରିବାରେ.

ମାଳ ମାଳ କ୍ଷେତ ହସୁନାହିଁ ।

ପ୍ରାଚୁର୍ଯ୍ୟ, ବିଳାସପୂର୍ଣ୍ଣ ଜୀବନ ମୋହରେ ରୋଗ, ଶୋକ, ଦୁଃଖରେ ଜର୍ଜରିତ ହୋଇ

ମୃତ୍ୟୁ ପାଖରେ ପଇସାର ମୂଲ୍ୟ କିଛି ନାହିଁ ।

ଏ କଥାକୁ ହୃଦୟଙ୍ଗମ କରିସାରିଛୁ

ଆଖିର ଲୁହକୁ ଲୁଚାଇ ପୋଛୁଛୁ

କିଛି ବିନାଶ ହେଲେ ବିକାଶ ହେବ

ଏକଥା ସତ୍ୟ

କିନ୍ତୁ ବିକାଶର ଦ୍ୱାହିଦେଇ କେବଳ

ବିନାଶ ଆଡକୁ ଗତି କରୁଛୁ ।

ତଥାପି ଏତେ ସବୁ ପରେ ବି

ପେଟକୁ ମୁଠିଏ ଆହାରର ମୂଲ୍ୟ କେତେ

ସେ କଥାକୁ ହୃଦୟଙ୍ଗମକରି ।

ଯେଉଁ କେତେଜଣ ମହାନ ଆଉ ପୂଜ୍ୟ

କୃଷକ ଭାଇ

ଖରା, ବର୍ଷା, ଶୀତକାକରକୁ ଖାତିର ନକରି

ଅତ୍ୟାଧୁନିକ ପ୍ରଣାଳୀରେ ହେଉପଛେ

କୃଷିକୁ ବଞ୍ଚାଇ ରଖି ।

ଆମକୁ ମୁଠିଏ ଆହାର ଯୋଗାଉଛନ୍ତି

ସେମାନଙ୍କୁ ସତ କୋଟି ପ୍ରଣାମ

ସ୍ନେହ ସମ୍ମାନ ଜଣାଇ

ଫେରିଯିବା ପୁଣି ଗାଁକୁ

ଚାଲ ଯିବା କ୍ଷେତ ଆଡକୁ

ଚାଲ ଯିବା କ୍ଷେତ ଆଡକୁ ।