ଚାଇନା ରାକ୍ଷସ

ଚାଇନା ପାଗଳ,   ଚାଇନା ରାକ୍ଷସ,

    ଚାଇନା ଯେ ସବାଖିଆ ।

ପୋକଜୋକ ଖିଆ,କଞ୍ଚାମାଂଶ ଖିଆ,

    ଖଳୁଆ ତୁ ହିଂଶିକିଆ ।।

ଯେମିତି ଖାଉଛୁ,  ନିରୀହ ଜୀବଙ୍କୁ,

    ସେମିତି ଭୋଗିବୁ ତୁହି ।

ମରିବୁ ମାରିବୁ,   ଭାବନା ତୋହର,

    ବେଶି ଦିନ ତୋର ନାହିଁ ।।

କୁକୁର ଖାଇବେ,  ଜନତା ତୋହର,

    ବିଲେଇ ବି ଖାଇଯିବେ ।

କି ସ୍ୱାଦ ପାଇଛି, ତୋ ଦେଶ ଜନତା,

   କାଳ ସାଜୁଥାଅ ସର୍ବେ ।।

କେମିତି ଯାଉଛି,   ନିରୀହ ପଶୁର,

   କଞ୍ଚା ମାଂଶ ତୋର ମୁଖେ ?

ଫୁଟାଣି ମାରୁଛୁ,   ବିଶ୍ୱ ଦରବାରେ,

   କଣ୍ଟା ସାଜୁ ଆମ ସୁଖେ ।।

ନିରୀହ ପଶୁର,   ଶରୀର ଭୁତାଣୁ,

   ସାଜିଲା ଜୈବିକ ଅସ୍ତ୍ର ।

ନିଜେ ନ ବର୍ତିଲୁ,   ପାଗଳ ସାଜିଲୁ,

    ପିନ୍ଧିଲୁ କରୋନା ବସ୍ତ୍ର ।।

ଇଟିଲି ଇରାନ,  ଆମେରିକା ସ୍ପେନ,

    ଯେତେକ ସମୃଦ୍ଧି ଦେଶ ।

ହୋଇ ଥର ବର, ତାଲା ବନ୍ଧ କଲେ,

    ହେଉଛି କି ତୋର ଯଶ ।।

କେଉଁ ଯଶ ବାନା,  ଉଡାଇଲୁ ତୁହି,

    କହରେ ପାଗଳ ଚୀନ ।

ହୋଇଛୁ ସଜାଗ,ଆମେ ସାକାହାରୀ,

   ହୋଇବ କରୋନା ଲୀନ ।।

ମୋଦେଶ ଭାରତ,ସଂସ୍କୃତିରେ ଶ୍ରେଷ୍ଟ

    ସର୍ବେ ଏକତ୍ରିତ ହୋଇ ।

କରିବୁ ପ୍ରହାର,  କରୋନା ବୁକୁରେ,

    ଛାଡିବ ଭାରତ ଭୂଇଁ ।।

ପିତା ମାତା ଗୁରୁ,   ଆଉ ଗୁରୁଜନ,

    ସଭିଙ୍କ ଆଶିଷ ନେଇ ।

ଆମରି ସଂସ୍କୃତି,  ଆଗେଇ ଚାଲିବ,

    ଥିବୁ ତୁ ଦାନ୍ତ ଦେଖେଇ ।।