ବସନ୍ତ ମେଲାଣି

ବସନ୍ତ ଗୋ ତୁମେ ନଆସ ଏଥର 

ସାଇତା ସ୍ମୃତିକୁ ନେଇ 

ନ ବାଢ ମୋ ଆଗେ ବିଗତ ବେଳାକୁ 

ଜମକ,ଉପମା ଦଇ ।

କୋଇଲି ର ସୁରେ ନଗାଅ ସେ ଗୀତି 

ଯାଇଅଛି ଯାହା ବିତି 

ତା ପଞ୍ଚମତାନେ କମ୍ପହୁଏ ମନେ 

ବଢିଯାଏ ଦେହ ତାତି ।

ଜହ୍ନ ଆଲୁଅରେ ଅତୀତ ଦେହରେ 

ନ ଦେଖା ଆଉ ସେ ଛବି 

ନ ହେଲେ ଯେ କେତେ ଯାମିନୀ ଯାପିବି 

ବିତିଥିବା କଥା ଭାବି ।

ତୁମ ଉପହାର ତୁମ ପାଖେ ରଖ 

ନ ଦିଅ ସେ ବାସ ମଲ୍ଲି 

ସେ ବାସ ଆଘ୍ରାଣେ ଦୁଃଖ ହୁଏ ମନେ

ବିଗତପଲକ ଭାଲି ।

ନ ବିଞ୍ଚ ଆଉ ସେ ଧିର ମଳୟରେ 

ଶିହରଣ ଖେଳେ ଦେହେ 

ବିରହ ର ତାତି ହରିବାକୁ ମୋର 

ପାଖରେ ଅଛି ବା କିଏ ? ।

ନ ଲଗାଅ ଆଉ ସେ ରଙ୍ଗ ଅବିର 

ନେଇଯାଅ ତାକୁ ଦୂରେ 

ଦେବ ଯଦି ଦିଅ ଶୀତଳ ଚନ୍ଦନ 

ହେମନ୍ତ ଆସୁ ଶରୀରେ ।

ବସନ୍ତ ଏଥର ମେଲାଣି ନିଅଗୋ 

ଛାଡିଦିଅ ମତେ ଏକା 

ସାଥେ ନେଇଯାଅ ସେ ସ୍ମୃତିର ଆଇନା 

ପୁଣି ଆଉ କେବେ ହେବ ଦେଖା ।।