ବର୍ଷିତ କ୍ଳେଶିତ

ଅତି ବର୍ଷା ସ୍ବପ୍ନ ସବୁ ଧୋଇ ଧାଇ ନିଏ

ଆଶାର ମୀନାରଟିକୁ ଦୋହଲାଇ ଦିଏ ।

ଟିପି ଟିପି, ଝିପି ଝିପି ଠିକ୍ ଥିଲା ସବୁ

ବୁଡି ବୁଡାଇଲା ସ୍ବପ୍ନ, ମୁଁ ଯେ ଉବୁଟୁବୁ।

ଯେତେ ଉଠେ ସେତେ ପଡେ ଧାନ କେଣ୍ଡା ପରି

ସ୍ବପ୍ନର ଫସଲ ଯେତେ ଗଲା ବାଲିଚରି ।

ଘଡଘଡି ବିଜୁଳି ଓ ସୁଅର ଅତଡା

ମନ,ମୁନ, ଚଇତନ ମୁହଁରେ ତୋବଡା।

ସ୍ବପ୍ନର ଉଧାରୀ ଠାରୁ କଳନ୍ତର ବଳି

ଆଗକୁ କଅଣ ହେବ ପାରୁନି ମୁଁ କଳି ।

ସବସିଡି ପ୍ରେମ ଯେତେ ସପନେ ଆସିବ

ତା'କୁ ନେଇ କିବା ପେଟପାଟଣା ଭରିବ।

ଭଲ ହେବ ସ୍ବପ୍ନ ସହ ମନ ଯାଉ ଭାସି

ଝରକା ସେକଡୁ ତୁମେ ଦେଉଥିବ ହସି ।