ବରଷା

ବରଷା ଋତୁର କାଳେ,

ଗଗନେ ବଉଦ ଖେଳେ ।

ନୃତ୍ଯ କରେ ବର୍ହୀ ଦେଖିଣ ଜଳଦ, 

ବିଜୁଳି ଚମକ ଶୁଣି ବଜ୍ରନାଦ ।

ଅମ୍ବରୁ ଝରେ ସଲିଳ, 

ସାଥେ ଖସେ ବର୍ଷୋପଳ ।

ଦେଖି ସୃଷ୍ଟି ରୂପ ସ୍ଥିର ସର୍ବ ପ୍ରାଣୀ, 

ମିଠା ଗୀତ ବୋଲେ ଯେ ବେଙ୍ଗୁଲୀ ରାଣୀ ।

ହସି ଉଠେ ବସୁନ୍ଧରା, 

ବନପ୍ରାଣୀ ଜଳଧାରା ।

ଚେଇଁ ଉଠେ ଜୀବ ପାଇ ସୁଧାଜଳ, 

ବିଦ୍ଯୁତ୍ ଶକତି ପାଉ ନାନା ବଳ ।

ଫୁଟଇ ଛତୁ କାନନେ, 

ପଙ୍କରେ ପଦ୍ମ ଗୋପନେ ।

ନୀର ରଖେ ପ୍ରାଣ ତା' ସମ କେ' ନାହିଁ, 

ଆବର୍ଜନା ସଫା ଭୂ-ପୂତ କରଇ ।

ବର୍ଷା ଶବଦେ ବାଜେରେ, 

ଶିତାର ପ୍ରାଣୀ ମନରେ ।

ନାଚେ ପ୍ରାଣୀଚିତ୍ତ କର୍ଣ୍ଣେ ଶୁଣି ନାଦ, 

ପ୍ରାଣୀ ଚାଖେ ସଦା ବରଷାର ସ୍ବାଦ ।

ଦେଖାଦିଏ ବିକର୍ତ୍ତନ, 

ଥମେ ଯେବେ କଳାଘନ ।

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ଶୋଭା ପ୍ରାଣୀ ଦେଖି ତୃପ୍ତ, 

ଉଇ ଗଢେ ବସା ତା' କର୍ମେ ସେ ଲିପ୍ତ ।

ସ୍ରଷ୍ଟା ସୃଷ୍ଟିଛି ଜୀବନ, 

କର ସରବେ ସ୍ମରଣ ।

ମର୍ତ୍ତ୍ଯବାସୀଙ୍କର ପ୍ରାଣ ରଖେ ଅର୍ଣ୍ଣ, 

ଜଳ ସମ କେବେ ହେବ ନାହିଁ ସ୍ବର୍ଣ୍ଣ ।