ବର୍ଷା ଅଟ ତୁମେ ମୋ ହୃଦୟ ମରୁରେ

ମରୁ ଭୂମି ପ୍ରାୟ ହୃଦୟ ମୋହର

ଜଳ ବୁନ୍ଦା ପାଇଗଲା ।

ପ୍ରେମ ଜଳ ପାଇ ସେ ମରୁଭୂମିରେ

ମରୁଦ୍ୟାନ ପ୍ରସ୍ଫୁଟିଲା ।

କ୍ଳାନ୍ତ ପଥିକଟେ କ୍ଲାନ୍ତ ହୃଦୟରେ

ଚାଲୁଥିଲା ଏକା ଏକା ।

ଆଶା ହୀନ ସ୍ଵପ୍ନ ହୀନ ଜୀବନ ଟା

ଥିଲା ମିଛ ମରୀଚିକା ।

ଚାରିଆଡେ ଥିଲା ନିଦାଘର ଗ୍ରୀଷ୍ମ

ମରୁବାଲି ଶୁଷ୍କ ଥିଲା ।

ଯାଯାବର ପରି ହୃଦୟ ମରୁରେ

ମନ ଏକା ବୁଲୁଥିଲା ।

କେତେ ବାଲି ଝଡ଼ ଆସିଛି ହୃଦୟେ

ମନ ଏକା ସିନା ଜାଣେ ।

ସ୍ନେହ ସ୍ପର୍ଶ ଟିକେ ପାଇବାକୁ ମନ

ବୁଲୁଥିଲା ଏଣେ ତେଣେ ।

ପ୍ରେମ ଜଳ ତୁମେ ଛିଞ୍ଚି ଦେଲ ସା ଥି

ହୃଦୟ ମରୁଭୂମିରେ ।

ଆଶାର ତୃଣ କଁଅଳି ଉଠିଲା

ସାଥି ତୁମ ପ୍ରେମ ସ୍ପର୍ଶରେ ।

ହୃଦୟ ମରୁରେ ସେହି ତୃଣ ଆଜି

ବଞ୍ଚି ଅଛି ତୁମ ପାଇଁ ।

ହୃଦୟ ର ସେହି ଟାଙ୍ଗରା ଭୂଇଁରେ

ତୁମେ ଅଟ ତାର ଛାଇ ।

ସ୍ନେହ ବାଦଲ ରେ ପ୍ରେମର ଜଳକୁ

ତା ପାଇଁ ଆଣିବ ତୁମେ ।

ମମତାର ବର୍ଷା ହୋଇ ବରଷିବ

ଜିଉଁଥିବ ତୁମ ନାମେ ।

ମନ ମରୁ ପରା ଖୋଜୁଅଛି ସାଥି

ଟିକିଏ ପ୍ରେମର ବର୍ଷା ।

ଝରିଗଲେ ପ୍ରେମ ମମତା ବିନ୍ଦୁରେ

ମିଳି ଯିବ ତାକୁ ଆଶ୍ରା ।

ବର୍ଷା ସାଜି ସାଥୀ ତୁମେ ଆସିଅଛ

ହୃଦୟ ମରୁଭୂମିରେ ।

ଜଳର ଆଶା ଦେଖାଇ ସାଥି ତୁମେ

ଠକି ଦେବନି ଯେ ମିଛରେ ।

ଆଶାର ତୃଣଟି ମରି ଯିବ ସାଥି

ପ୍ରେମ ଜଳ ବିରହରେ ।

ତୁମେ ପରା ସାଥି ବର୍ଷା ବୁନ୍ଦା ପ୍ରାୟ

ଅଟ ମୋ ହୃଦୟ ମରୁ ରେ ।