ବନ୍ଧୁ

ଵନ୍ଧୁ ସିଏ ଯିଏ ଆପଦେ ବିପଦେ

ଠିଆ ହୋଇଥାଏ ପାଶେ

ରାଗରୁଷା ନାହିଁ ଅଭିମାନ ନାହିଁ

କୃତ୍ରିମତା ନାହିଁ ହସେ ।

ସ୍ୱ।ର୍ଥ ନାହିଁ ,ନାହିଁ କାମନା ବାସନା

ସଦା ଖଟେ ଖୁସି ହୋଇ

ନିର୍ମଳ ହୃଦୟ ,ନାହିଁ ହିଂସା ରାଗ

ନିଏ ଯେ ସଦା କୋଳେଇ ।

ଦୁଃଖରେ ନ ଛାଡେ ପାଶେପାଶେ ଥାଏ

 ସୁଖେ ଦୂରେ ଥାଇ ସଦା

ଖୁସି ହେଉଥାଏ ସଖାର ଖୁସିରେ

 କରି ଝଡଝଞ୍ଜା ବିଦା ।

ରାଜଦ୍ଵାର ଆଉ ଶମଶାନ ଭୂଇଁ

 ଉତ୍ସବ ବ୍ୟସନ ବେଳେ

ଆପଣା ସୁଖକୁ ବରଜି ବରଜି

 ଧାଇଁଥାଏ ସଦାକାଳେ ।

ହୃଦୟ ଉଚ୍ଛ୍ଵାସେ ଆବେଗ ପରଶେ

  ନିରୁତା ପ୍ରେମରେ ବନ୍ଧା

ପଡିଥାଏ ସିଏ , ଝରୁଥାଏ ସଦା

 ପ୍ରୀତିର ଅଳକାନନ୍ଦା ।

ସ୍ଵାର୍ଥର ବାସନା ଇପ୍ସିତ କାମନା

 ଦେଇଥାଏ ଜଳାଞ୍ଜଳି

ବେଳ ଅବେଳରେ ସ୍ଵାର୍ଥମେଧ ଯଜ୍ଞେ

 ଆପେ ପଡିଥାଏ ବଳି ।

ମାତାପିତା ପରି ଉତ୍ତମ ବନ୍ଧୁଟେ

 ପାଇବା ବଡ କଠିନ

ଦୁର୍ଲଭ ଜନମ ଶତ ପୁଣ୍ୟ ବଳେ

 ତ୍ୟାଗପୂତ ଲଭେ ଜାଣ ।