ବନ୍ଦେ ଉତ୍କଳ ଜନନୀ

 ମାତୃଭୂମି  ମୋର  ଉତ୍କଳର  ଭୂଇଁ

     ପୂଣ୍ୟ ସ୍ଥାନ ପୁଣ୍ୟମୟୀ

  ମୋ  ରାଇଜ ସମ ସରି ନୁହେଁ କେହି

    ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ତା ଚିରସ୍ଥାୟୀ ।

  ଖଣିଜ  ସମ୍ପଦ   ଭରା   ଗଦଗଦ

     ଉତ୍କଳର  ମାଟି  ତଳେ

  ଉର୍ବର ତା ଦେହ ସବୁଜ କ୍ଷେତରେ

     ଅମୂଲ୍ୟ ରତନ ଫଳେ ।

  ବାର ମାସେ ତେର ଯାତରା ହୁଅଇ

     ରଥ ଯାତ୍ରା  ଅନ୍ୟତମ

  ଅଗଣିତ ଭକ୍ତ ବଡ଼  ଦାଣ୍ଡେ  ଠିଆ

     ନୀଳାଚଳ ତାର ନାମ ।

  ତିନି  ରଥେ  ତିନି  ଦିଅଁ  ବସିଥାନ୍ତି

     ଭକତେ ମାରନ୍ତି  ତାଳି

  ନ ଚାଲିଲେ  ରଥ  ସଭିଏଁ  ଦିଅନ୍ତି

     ପ୍ରେମ ପ୍ରୀତି ଭରା ଗାଳି ।

  ବଡ଼ ତା'ର ନେତ ବଡ଼ ତା'ର ରଥ

     ବଡ଼ ବଡ଼ ତା'ର  ଆଖି

  ବଡ଼ ତା ଦେଉଳ ବଡ଼ ତା  ଭକତ

     ବଡ଼ ତା'ର ନାମ ସଖି ।

  ବଡ଼ ତା'ର ଦାଣ୍ଡ ବଡ଼ ତା'ର ଭୋଗ

     ବଡ଼ ତାର କୋଠ ଘର

  ବଡ଼ ତା'ର  ଚକ୍ର  ବଡ଼ ତା'ର ଶଙ୍ଖ

     ବଡ଼  ମହିମା  ଅପାର ।

  କାନ୍ତ କବି  ଲକ୍ଷ୍ମୀକାନ୍ତ  ମହାପାତ୍ର

     ଉତ୍କଳ  ମାତାର  ସୂତ

  ଓଡ଼ିଆ  ଭାଷାର  ଅଳଙ୍କାର  ଦେଇ

     ଲେଖିଲେ ରାଇଜ ଗୀତ ।

  କର ହେ ବନ୍ଦନ ଜ୍ଞାନୀ  ଗୁଣି ଜନ

     ଭାଈ ବନ୍ଧୁ ମୋ ଭଗିନୀ

  ଟେକ ରଖିଯିବା ଆସ ଆମେ ଗାଇ

     ବନ୍ଦେ ଉତ୍କଳ ଜନନୀ ।