ବିଷାକ୍ତ ସହର

ସହରର ଅଧିବାସୀ ଆମେ କରୁ ସହରକୁ ବିଷାକ୍ତ 

ଦୟା ମାୟା ମୋହ ତେଜି ସ୍ୱାର୍ଥପର ସାଜି ନିରାସକ୍ତ ।

ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ ର ଫଲଗୁ ଥିଲେ ସିନା ନଥାନ୍ତା ରକ୍ତପାତ 

ମଣିଷ ର ଜାତି ଗୋତ୍ର ଯଦି ହୁଅନ୍ତା ମାନବିକତା ସର୍ବତ୍ର  ।

ଆକୁଳ ଆଖିର ଚାହାଣୀ ବିକଳ ପଶୁର ମାଗୁଣିରେ ନିର୍ଲିପ୍ତ 

କେମିତି ଏ ମଣିଷର ହୃଦୟ ଭିତରେ ବହିବ ଗଙ୍ଗାର ସ୍ରୋତ ।

ନହେଲେ ସାହାରଟା ଜଳିଯିବ ନିଆଁ ଧୂଆଁ ନଥାଇ ପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ 

ସହରରେ ସବୁ ଅଛି ସମସ୍ତେ ମିଳିମିଶି କଲେ ଆତଯାତ ।

ସହରରେ ବର୍ଷିଯାଆନ୍ତା ଉଲକା ହୋଇ କକ୍ଷ୍ୟଚ୍ୟୁତ 

ବାସ୍ତବରେ ସ୍ୱାର୍ଥପରତା କରି ତ୍ୟାଗ ହୋଇ ସ୍ନେହ ରଜ୍ଜୁଆବଦ୍ଧ।

ନିବିଡ଼ତା ବଢ଼ିଯାଆନ୍ତା ପ୍ରତ୍ୟେକ ହେଉଥାନ୍ତେ ଉଲ୍ଲସିତ ଅତ୍ୟନ୍ତ 

ସ୍ଵଛ ମନ ସ୍ଵଛ ହୃଦୟ ସ୍ଵଛତାରେ ହସି ସହର ସଦା ଝରିବ ଅମୃତ ।

କୁଟ କପଟ ହୀନମାନ୍ୟତା କରୁଛି ସହରକୁ ଅତ୍ୟନ୍ତ ବିଷାକ୍ତ 

ପ୍ରଭୁ ଜଗନ୍ନାଥ ରକ୍ଷାକର ପ୍ରଣମେ ଶତତ ଏ ଆଶ୍ରିତ l