ବିଶ୍ୱାବସୁ

ଭାବିଛକି କେବେ ହୃଦୟ ବେଦନା

    ବିଶ୍ୱାବସୁ ସେବକର,

କମଳାପତି ହେ କାଇଁଞ୍ଚ ମାଳିଆ

    କେଉଁ ଅପରାଧେ ଦୂର ।

ଗିରୀସାର ସିନ୍ଧୁ ଆହେ ଜଗବନ୍ଧୁ

  କୃପା କୈବଲ୍ୟ ର ରେଣୁ,

କିମ୍ପାଇ ନିର୍ଦ୍ଦୟ ଆହେ ଦୀନବନ୍ଧୁ

   ଭକ୍ତବତ୍ସଳ ହେ ଯେଣୁ ।

ହେ ଭବନାଉରୀ ଭବସିନ୍ଧୁ ପାରି

    ତରଣୀ ତାରଣ ପତି,

କେଉଁଦୋଷ ଦେଖିହେ ଜୀମୂତ କାନ୍ତି

    ବେଦନା ଦେଲ ନୃପତି ।

ଅଜନ୍ମା ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହେ ମଣିମା

   ଲୌକିକ ଭାବର ଧାରା,

ଅଛ ଓ ରହିଛ ତଥାପି ଚେତନା

    ଠାରୁ ହୁଏ ଦୂର ପରା ।

ଭାବିଲ ନାହିଁ ମୋ ହୃଦୟକୁ ଥରେ

   ପାଷାଣ ହୋଇଲ ଦୀନେ,

ଆତ୍ମାରୁ ଶରୀର ଅଲଗା ହୋଇଲେ

    ଜୀବ କି, ରୁହେ ଏ'ପ୍ରାଣେ ।

ଆଶା ନାହିଁ କେଶବ ଅଷ୍ଟ ଐଶୁର୍ଯ୍ୟ

    ମାଗିନାହିଁ କେବେ କିଛି,

କେଉଁ ଅପରାଧେ କଲ ହେ ନିଶୁର୍ଯ୍ୟ

    ଶରୀରରୁ ପ୍ରାଣ ମୂର୍ଛି ।

କାହାକୁ ଉଦ୍ଧାର ପତିତପାବନ

   କାହା କର୍ମହୁଏ ବାମ,

ହୃଦୟ ଦେଇ କି ଅପରାଧ ପୂର୍ଣ୍ଣ

   ଯାତନା ଭରା ମରମ ।

ଧରଣୀ ମନ୍ଥିଲା ପରି ହେ ମାଧବ

   ହୃଦୟ ହେଉଛି ଦହି,

ଭଜିବି କାହାକୁ ଶୁଣାଇ ଭଜନ

   ନୀଳ ମାଧବ ହେ,କହି ।

ତମସା ଘୋଟିଛି ଏ'ଦୀନ ପ୍ରାଣରେ

    ପ୍ରାଣ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଗଲେ ହଜି,

ଧିରେ, ଧିରେ ରହି ହୃଦୟ ତନ୍ତ୍ରୀରେ

   କୋହେ ,ଲୁହେ ଯାଏ ଭିଜି ।

କେଉଁ ଜନ୍ମଫଳେ ଝୁରିବାର ଭାଗ୍ୟ

    ଲୁହରେ ଭିଜା ନୟନ,

କାହିଁ ଗଲଛାଡି ପଥବଣା ସୂର୍ଯ୍ୟ

     ଉଇଁବ କି, ହୃଦବନ ।

ନୈସର୍ଗୀକ ଶୋଭା ଆଉ କି ଦିଶିବ

   ବିହୁନେ ହେ, ପ୍ରଭୁ ମୋର,

ରୂପଶ୍ରୀ ରୂପର ଚାରୁ ବର୍ଣ୍ଣମୟ

   ମାଧୁର୍ଯ୍ୟ ହରା ଆସ୍ଥାନର ।

ବିଦ୍ୟମାନ ହୋଇ ଆଶିଷ ଝରାଇ

   ଶେଷେ କେତେ କନ୍ଦାଇବ,

କ୍ଷଣେ ହରିନେଲ ଧର୍ମରକ୍ଷା ପାଇଁ

   ରମାପତି ହେ କେଶବ ।

କାମନା, ବାସନା ହୃଦରେ ବିଷୟା

    ଅଧିକ ଦେଖି ମାଧବ,

ଦୂରେ ରଖି ପ୍ରଭୁ ଅନ୍ତର ହୋଇବା

    ବିରହ ଅସହ୍ୟ ତଵ ।

ନୀଳକନ୍ଦର ରେ ବସିଅଛ ପ୍ରଭୁ

   ନୀଳଜୀମୂତ ପରାଏ,

ନୀରବ ମନର ଦଗ୍ଧ ହୃଦୟକୁ

    ଦହନ ଅନଳ ପ୍ରାୟେ ।

ତୁମେ ନିର୍ଗୁଣ, ନିର୍ମୋହ, ନିର୍ବିକାର

   ମୁଁ 'ଯେ ବିଷୟାର ମୋହ,

ତୁମେ ଅନନ୍ତ, ଅସୀମ ଅଣାକାର

   ମୁଁ ' ଦୁଃଖ ଦହନେ ସୁଅ ।