ବିନୟ ବଚନେ ବଇରୀ ବଶ

ମନ ମାଠିଆରେ ପ୍ରେମାମୃତ ଭରି

ସ୍ରଷ୍ଟା ସଂସାରେ ଛାଡ଼ିଲେ

ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସୃଷ୍ଟି ବୋଲି କଥିତ କରାଇ

ସ୍ଵାଧୀନତା ଦେଇ ଦେଲେ ।

ପଞ୍ଚ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଯେ ପଞ୍ଚ ତତ୍ତ୍ଵମୟ

ଜିହ୍ବା ପାଇଁ ଯେ ପହରା

ବତିଶ ସୈନିକ ଜଗି ବସିଛନ୍ତି

ନ ହେବାକୁ ଦିଗ ହରା ।

ଜିହ୍ଵା ହାତେ ଆମ ବଚନର ଗଣ୍ଠି

ବଚନେ ଜଗତ ତୁଷ୍ଟ

ମଧୁର ବଚନେ ଅମୃତ ଝରଇ

ଦିଏ ଶୀତଳ ପରଶ ।

ନିଷ୍କପଟ ପ୍ରେମ ମଧୁର ବଚନ

ପରକୁ ଆପଣା କରେ

ବିନୟ ବଚନ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ଵ ବଢ଼ାଏ

ଦେଖି ଦେଲେ ମଥା ନଏଁ ।

ବିନୟ ବଚ଼ନେ ବଇରୀ ବଶ ଯେ

ଏହା ଅଟେ ଶାସ୍ତ୍ର ବାଣୀ

ଏହି ଶାସ୍ତ୍ର ବାଣୀ ସଦା ପ୍ରମାଣିତ

ଜୀବନେ ପାରିଲେ ଭଣି ।

ଅଭିନୟ ମିଶା ବିନୟ ବଚନ 

ଦୁଇ ଦିନେ ହଜି ଯାଏ

ସ୍ଵାର୍ଥୀ ବୋଲି ନିଜେ ନିଜକୁ ଚିହ୍ନାଏ

ବିନୟୀ ସେ କେବେ ନୁହେଁ ।

ଆତ୍ମାକଳ୍ପ ମଧ୍ୟୁ ପ୍ରେମକୁ ମିଶାଇ

ବଚନକୁ ସଜାଇବା

ସେ ବଚ଼ନ ହେବ ବିନୟ ବଚନ

ତାକୁ ସ୍ୱଭାବ କରିବା ।

ବିନୟ ମଧୁର ସ୍ଵଭାବରେ ପରା

ଏ ସାରା ଜଗତ ବଶ

ବଇରୀ ହୁଅଇ ଅତି ଆପଣାର

କ୍ରୋଧରେ ଉତ୍ତରେ ହ଼ସ ।

ବିନୟୀ ସନ୍ତାନ ପିତାମାତା ଗର୍ବ

ବିନୟୀ ଶିଷ୍ୟ ଗୁରୁ ର

ବିନୟୀ ମଣିଷେ ମାନବତା ବାଦ

ସବୁଠୁ ଅଟେ ପ୍ରଖର ।

ବଚନ ମଧୁରେ ରୋଗୀର ଯନ୍ତ୍ରଣା

ସତୁରୀ ଭାଗ କମଇ 

କର୍କଶ ବଚନ ଯନ୍ତ୍ରଣା ବଢାଏ

ଔଷଧ କାମ ନ ଦେଇ ।

ବିନୟ ବଚନେ ପଶୁ ପକ୍ଷୀ ବଶ

ଶତ୍ରୁ ତ ମଣିଷଟିଏ

ବ୍ୟବହାର ଆଉ ବଚନ ସର୍ବଦା

ଶତ୍ରୁତାକୁ ଉପୁଜାଏ ।

ବିନୟ ବଚନ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଆଭୂଷଣ

ଶୁଣି ଦେଲେ ଶାନ୍ତି ଭରେ

ବିନୟ ବଚନ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଦାନଟିଏ

ମହାର୍ଘ ପରଶ ଦିଏ ।

ଅଭିସନ୍ଧି ହୀନ ବିନୟ ବଚନ

ନିରାଶାରେ ଆଶା ଭରେ

କୁପଥ ଗାମୀ କୁ ସୁପଥ ଦେଖାଇ

ଜୀବନ ସ୍ଵାଦ ଚଖାଏ ।

ବଚନକୁ ନେଇ ବଇରୀ ହୁଅଇ

ବିବାଦର ବହ୍ନି ଜଳେ

ବିନୟ ବଚନ ଅରୀ ନାଶ କରି

ସଂପର୍କ ର ଦୀପ ଜାଳେ ।

ବଚନ ମଧୁର ସମ୍ପର୍କ ମଧୁର

ମଧୁର ଜୀବନ ଯାତ୍ରା

ମଧୁର ସ୍ଵଭାବ ଦିଏ ଶୀତଳତା

ମଧୁର ତା ପ୍ରୀତି ଗାଥା ।

ବିନୟ ବଚନେ ସଂସ୍କାରର ବାର୍ତ୍ତା

ପରିବାରେ ଗୁଞ୍ଜରଇ

ବିନୟ ମଧୁର ବଚନ ସ୍ରୋତରେ

ଅମୃତ ବରଷୁ ଥାଇ ।

ବିନୟ ବଚ଼ନେ ଆତ୍ମାକୁ ତୋଷିବା

ତୋଷିବା ଯେ ପରିବାର

ବିନୟ ବଚନ ମଳୟ ବୁହାଇ

ତୋଷିଦେବା ଏ ସଂସାର ।

ବିନୟ ବଚନେ ଶାନ୍ତି ପରଶିବା

ପାଇବା ଆତ୍ମିକ ସୁଖ

ମଧୁର ବଚନେ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ଵ ଗଢିବା

ହରିବା ଅନ୍ୟର ଦୁଃଖ ।

ବଚନକୁ ଚାଲ ସମୃଦ୍ଧ କରିବା

ଶାଳୀନତା ରଙ୍ଗ ଦେଇ

ନମନୀୟ କମନୀୟ କରି ଦେବା

ବିବେକକୁ ଗୁରୁ କରି ।

ବିନୟ ବଚନ ସ୍ଫୁରୁ ସର୍ବ ମୁଖୁ

ସଂସାର ହେଉ ସରଗ

ମାଟିରେ ବୈକୁଣ୍ଠ ଉପଲବ୍ଧି ହେଉ

ମନେ ଭରୁ ଅନୁରାଗ ।