ଭୃଣହତ୍ୟା

ମୋର ଆଗମନେ ପ୍ରିତ ପ୍ରତି ପ୍ରାଣ

ମେଞ୍ଚା ମେଞ୍ଚା ହସର ଝଲକ ,

କ୍ଷଣିକରେ ପାଲଟି ଗଲା ଉଦାସ ଉଦାସ

ମଉଳା ଜହ୍ନର ଆଲୋକ । 

ବିନ୍ଦୁ ବିନ୍ଦୁ ତାତିଲା ଅଶ୍ରୁ ଝରିଗଲା

ମାଆର ନୟନ କନ୍ଦରୁ ,

କ୍ଷଣିକରେ ହୃତପିଣ୍ଡ କମ୍ପିଗଲା

ଭୟର ଆଗମନରୁ ।

ସ୍ପଷ୍ଟତାର ନଥିଲା କିଛି ବି ଝଲକ

ବଢିଚାଲେ ବ୍ୟସ୍ଥତା ହୃଦୟର,

ବାର ବାର ପ୍ରଶ୍ନର ଢେଉ ଭାଙ୍ଗୁଥିଲା

 ଗଦା ଗଦା ସ୍ୱପ୍ନ ମୋ ଆଖିର ।

ମାଆକୁ ପଚାରେ ନିରବରେ ପ୍ରତିକ୍ଷଣ

କାହିଁକି ବ୍ୟଥିତ ତୁମ ପ୍ରାଣ

ଅନୁଭବି ମୁଁ ଅନୁଭବ କରିପାରଇ

ଏ ସମସ୍ୟାର ମୁଁ ଏକା କାରଣ ।

ହଠାତ୍ ଶୁଭିଲା ଚିତ୍କାରର ସ୍ଵର

ଚମକି ଉଠିଲି ତତ୍‌କ୍ଷଣ

ଅଧାଗଢ଼ା ଶରୀରକୁ କଷ୍ଟର ଆଭାସ

କିଛି ଗୋଟେ ଭୁଲ୍ ହେଉଥିଲା ଜାଣ ।

ଓଃ କି କଷ୍ଟ ହେଉଅଛି ବାର ବାର

ଯୋଯନା ମୋତେ ମାରିବାର

ଛିଣ୍ଡି ଯାଉଛି ସବୁ ଅ°ଶ ମୋ ଶରୀରର

ଆତ୍ମା ଯେ କାନ୍ଦୁ ଅଛି ମୋର ।

କେମିତି ସହୁଅଛ ତୁମେ ମାତା ମୋର

ମୁଁ ଅଟେ ଦୁହିତା ତୁମର,

ବୋଝ ହେବି ବୋଲି ମନେ ମନେ ଚିନ୍ତି

ଗର୍ଭରୁ କରୁ ଅଛ ଦୂର ।

ଭୁଲ୍ କି ମୁଁ କରିଥିଲି ତୁମ ପାଶେ କୁହ ,  

ତୁମେତ ଆଣିଥିଲ ମୋତେ,

ପାଇବା ପୂର୍ବରୁ ପିତାଙ୍କ ପରଶ

ମୃତ୍ୟୁ ଲଭିଲି ମୁଁ ତାଙ୍କ ହାତେ ।

ତୁମେ ପାପି ,ପାପର ବୋଝକୁ ମୁଣ୍ଡାଇଲ

ନିଶ୍ଚଳ ଶିଶୁକୁ ବଧ କଲ,

ମନୁଷ୍ୟରୁ ରାକ୍ଷସର ରୂପ ଧାରଣ କଲ

ନରହନ୍ତା ବୋଲାଇଲ ।

ମୃତ୍ୟ ଦେବାର କି ଅଧିକାର ତୁମର

ଦେଇପାରିବ କି ଜୀବନ

ସେଇମାନେ ଶୋଷିଥାନ୍ତି ଅନ୍ୟର ପରାଣ

ହିଂସ୍ର ପଶୁ ଓ ପିଶାଚ ଗଣ ।

ନିଜେ କନ୍ୟା ହୋଇ ଯେ ଶୋଷନ୍ତି

ଆନ କନ୍ୟାର ଜୀବନ,

ମାଆ ହୋଇ ଶୁଭେ ନାହିଁ ଯାକୁ ଥରେ

ଶନ୍ତାନର କରୁଣ କ୍ରନ୍ଦନ ।

ନିଜେ ସଚେତନ ହୋଇଯାଅ ଥରେ 

ପାପ କାର୍ଯ୍ୟରୁ ନିସ୍ତରି ଯାଅ,

ନିରବ ନିଶ୍ଚଳ ପିଣ୍ଡକୁ ହତ୍ୟା କରି

ତୁମେ କି ପିତା ମାତା ବୋଲାଅ ।

ସ୍ଵାର୍ଥପରତାର ମୁକୁଟ ନପିନ୍ଧି ତୁମେ

ଭୃଣ ହତ୍ୟା ରୋକିଦିଅ,

ଈଶ୍ଵର ଦତ୍ତ ଯିଏ ତାକୁ ଆସିବାକୁ ଦିଅ

ଦୁନିଆକୁ ଦେଖିବାକୁ ଦିଅ ।