ଭିଟାମାଟି

ଜନନୀ ଜନମ ଭୂଇଁ ମାତୃଭାଷା

ଭିଟାମାଟିର ଏ ମୋହ,

ଦିବସ ନିଶିରେ ପବିତ୍ର ମନରେ

ଭିଟାମାଟି ଗୀତ ଗାଅ ।

ଯେଉଁଠି ଜନମ ସେହି ତୋର ମାଟି

ସେହି ଭିଟାମାଟି ତୋର,

ସେ ମାଟିକୁ ନେଇ ମୁଣ୍ଡରେ ମାଖିଲେ

ନ ଥାଏ ଡର କାହାର ।

ଭିଟାମାଟି ସ୍ନେହ ଭିଟାମାଟି ମମତା

ଯା ହୃଦେ ଜନମି ନାହିଁ,

ସେ ଭଲି ଜନତା ଜିଇଁ ଥାଉ ମରେ

ମାତୃହନ୍ତା ଅଟେ ସେହି ।

ପେଟପାଟଣାର କରାଳ କ୍ଷୁଧାରେ

ଭିଟାମାଟି ଛାଡେ ଜନ,

ପ୍ରିୟ ପରିଜନ ସଖା ସହୋଦର

ଛାଡ଼ି ଖଟଇ ଦାଦନ ।

ଗ୍ରୀଷ୍ମ ବର୍ଷା ଶୀତ ସବୁ ସହି ଯାଏ

ପେଟପାଟଣାର ପାଇଁ,

ଭିଟାମାଟି ଲୋଭ ଛାଡି ଦେଇ ସିଏ

ଖଟଇ ଶ୍ରମିକ ହୋଇ ।

ମାଳିକା କୁଚକ୍ରେ ପଡ଼ିଯାଏ ସିଏ

ଦାଦନ ଶ୍ରମିକ ହୋଇ,

ଚିହ୍ନ ମିଳେ ନାହିଁ ପାଉଣା ମିଳେନି

ଅନାଥ ହୁଏ ତା ସହୀ ।

ଭିଟାମାଟି ଦିଏ ଶୈଶବର ସୁଖ

ଶିଖିବା ମନ୍ତ୍ର ଶିଖାଏ,

ତୁମର ଯନ୍ତ୍ରଣା ତୁମର ଅର୍ଦ୍ଦଳି

ସବୁ ସହି ଯାଏ ସିଏ ।

ତାହାର ସେନେହ ତାହାର ଆଦର

ମାଆ ସଙ୍ଗେ ସମତୁଲ,

ଭିଟାମାଟି ପରି ଜଗତରେ ନାହିଁ

ପାଇବ ତାହାରି କୋଳ ।