ଭିନ୍ନ ଏକ କାବ୍ୟତୀର୍ଥ

ଭଲ ପାଇବାର ବର୍ଣ୍ଣମାଳାକୁ ମୋ'

     ଦୁର୍ବଳତା ବୋଲି

   କେମିତି ଭାବିଲ ତୁମେ ।

କେମିତି କଳ୍ପିଲ ପଳାଶ ପାଖୁଡା

      ସ୍ନେହର ବନ୍ଧନ

   ତୁଚ୍ଛ କରି ମନେମନେ ।

ମୋ' ଶବ୍ଦରେ ଥିଲା ଗଳ୍ପ ପରିଭାଷା

      ଅଳ୍ପ ଅଭିମାନୀ

     ସୂକ୍ଷ୍ମ ଦୂବଗୁଳ୍ମ ପରି ।

ନିବନ୍ଧ ଭାବିଲ    ନିଷ୍ଠୁର ଶବ୍ଦର

     ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରୟୋଗେ

    ସଂକୀର୍ଣ୍ଣ ସମୀକ୍ଷା କରି ।

କେତେକ ଶବ୍ଦର  ସ୍ନେହ ସମ୍ଭାରରେ

      ଭାବିଥିଲି ତୁମ

    ଅଭାବରେ ଭାବ ହେବି ।

ଭାବନା ସବୁକୁ     ମାଳମାଳ ଗୁନ୍ଥି

       ତୁମରି ସ୍ବପ୍ନକୁ

    କବିତାର ରୂପ ଦେବି ।

କାବ୍ୟ ସମ୍ଭାରର କଳ୍ପନା ପୃଷ୍ଠାରେ

      ମନ ଆଇନାର

     ମୁଗ୍ଧ ଲବ୍ଧ ପ୍ରତିବିମ୍ବ ।

ତୁମ ହୃଦୟର  ପ୍ରତିଧ୍ୱନି ହୋଇ

    ମୋ' କବିତା କୋଳେ

    ସୁର ଝଙ୍କାର ତୋଳିବ ।

ସେ ସୁର ଝଙ୍କାର ମାନବବାଦର

      ଆବାହନୀ ମନ୍ତ୍ର

    ଭିନ୍ନ ଏକ କାବ୍ୟତୀର୍ଥ ।

ତୁମ କଳ୍ପନାରେ ମୋ' ଭାଷାର ସୁରେ

      ଆମ ସ୍ବପ୍ନ ନେଇ

    ହେବ ସମୃଦ୍ଧ ସଂସ୍କୃତ ।

କାବ୍ୟକନ୍ୟା ତୁମେ କାବ୍ୟରେ କାବ୍ୟରେ

       ତୁମ ଆଦର୍ଶର

     କରିନେବ ଶିଳାନ୍ୟାସ ।

କୋଣାର୍କର ଶିଳା ଜୀବନ୍ୟାସ ପାଇ

      ରଙ୍ଗ ଭରିଦେବେ

    ସଜେଇ ଶବ୍ଦ ବିନ୍ୟାସ ।

ହେ ଶବ୍ଦ ଝଙ୍କାର କାବ୍ୟତୀର୍ଥ ମୋର

      ମୋ' କବିତା କଳ୍ପ

     ଅଭିମାନୀ ସ୍ୱାଭିମାନୀ ।

ଭାଙ୍ଗିବିନି କେବେ ସ୍ୱାଭିମାନ ତା'ର

     ଶତାବ୍ଦୀ ସ୍ରୋତରେ

    ସେ ମୋର ପରଶମଣି ।

ପରଶ ମଣିର   ପ୍ରୀତି ପରଶରେ

      ଯୁଗ ଯୁଗାନ୍ତର

    କବିତା ରଚିଚାଲିବି ।

ସେଇ କବିତାର ବକୁଳ ଛାଇରେ

     କାଦମ୍ବରୀ କୋଳେ

    ନିଜକୁ ହଜେଇ ଦେବି ।