ଭେଦ ଭାବ କାହିଁ ରଖ ?

ସୁଖର ସପନେ ଦଉଡୁଛି ସିନା

ଆସେ ତ ଦୁଃଖର ସୁଅ

ଗରିବର ଦୁଃଖ ବୁଝିବାକୁ ଏଠି

କାହାର କି ଯାଏ କୁହ ?

ଅମା ଅନ୍ଧକାରେ ଆକାଶକୁ ଚାହେଁ

ସାଥିରେ ଅଛି ମୋ ଲୁହ

ସୁଖ ମୋ ସଂସାର ମୋ କୋଳର ହସ

ଆଉ ଚକାଡ଼ୋଳା ମୁହଁ ।

ଗରିବର ପ୍ରାଣ ଅଭାବ ଜୀବନ

ଦୁନିଆରେ ହୀନିମାନ

ପେଟ ଚାଖଣ୍ଡକ ଭୋକ ମାରିବାକୁ

ଧାଉଁଛି ମୁଁ ରାତିଦିନ ।

ସୁଖ ବୋଲି ଯାହା ଆଖିରେ ମୁଁ ଦେଖେ

ବାସ୍ତବରେ ସୁଖ ନୁହେଁ

ଉପରେ ହସିବା ଲୋକଟା ସତରେ

କେତେ ଯେ ଦୁଃଖରେ ଥାଏ ।

କାମନାର ଆଶା ନାହିଁ ମୋ ମନରେ

ଅଧିକ ପାଇବା ପାଇଁ

ରୋଗ ଶୋକ ଦୁଃଖ ନ ଦିଅ ହେ ସାଇଁ

ଏଇକଥା ମାଗୁଥାଇ ।

ତ୍ରିତଳ ପ୍ରାସାଦ ଗାଡି, ଘୋଡା ମଠା

ଲୋଡାନାହିଁ ଏ ଜଗତେ

ମୋ ଛୋଟ କୁଡିଆ ସରଗଠୁ ବଡ

ତମେ ଥିଲେ ମୋର ସାଥେ ।

ସୁଖର ସପନେ ମନ ଯେବେ ଭାସେ

ବିବେକ ଚେତେଇ ଦିଏ

ଅଶାନ୍ତିର ନିଆଁ ଭରିଚି ସେ ସୁଖେ

ଭିଜିଯାଏ ଆଖି ଲୁହେ ।

ଜୀବନଟା ସାରା ସୁଖ ଭୋଗି ଭୋଗି

ଶେଷଟା ଦୁଃଖରେ ଯାଏ

ଏ ଆଖି ଦେଖୁଛି ଏଇ ଦୁନିଆରେ

କେତେ ଯେ ଏମିତି ହୁଏ ।

ଦୁଃଖରେ କାତର ସୁଖରେ ବିଭୋର

ମହତ ଜନକି ହୁଏ

ଧନୀ ଗରିବର ଭେଦଭାବ ସତେ

କେବେ କି ସେ କରୁଥାଏ ?

ଅଳିକ ସଂସାର କ୍ଷଣିକ ଜୀବନ

ହସ କାନ୍ଦ ସୁଖ ଦୁଃଖ

ତୁମ ହାତ ଗଢା ସ୍ରୁଷ୍ଟି ତ ସମାନ

ଭେଦଭାବ କାହିଁ ରଖ ?