ଭାବନା

ଯେତେ ବୁଝାଏ ମୁଁ ଅବୁଝା ତୁ ହେଉ 

               ମିଥ୍ୟା ଅହଂକାରେ ଯାଉଛୁ ଫାଟି ,

ଜଣା ନାହିଁ କେଉଁ ନିଶ୍ଵାସରେ ଶେଷ 

              ହେବ ତୋ'ର ପ୍ରାଣ ପଡିବୁ ଲୋଟି ।

ଚନ୍ଦନ ଯାତରା ସରିଲାଣି ମନ 

              ଭାବନାରେ ଖେଳୁ ଚକା ଭଉଁରୀ,

ଚାନ୍ଦିନୀର ଚାରି ରାତି ଗଲା ବିତି

               କାଳ ରାତ୍ରି ଦେଖ ଆସଇ ମାଡ଼ି ।

ଘନ ଘନ ଶୁଭେ ଯମର ଡାକରା 

                ଜାଣି ଶୁଣି ତୁହି ହେଉ ଅଜଣା ,

ଜରାର ଯନ୍ତ୍ରଣା ବଢେ ବେଳୁଁବେଳ

                ତଥାପି ତୁ ବାଟ ହେଉଛୁ ବଣା ।

ଶିଥିଳ ହେଲେଣି ପଂଚଇନ୍ଦ୍ରୀ ତୋର 

                ବାତ ପିତ୍ତ କଫ ବଢ଼େ ପ୍ରବଳ ,

ଅଣଚାଷ ବାଆ ବହିଲେ ଉଜାଣି

                ପ୍ରାଣପକ୍ଷୀ ଛାଡି ଯିବ ଶରୀର ।

ଆପଣାର ବୋଲି ଯା'ଲାଗି ସେନେହେ 

                ଯୋଗାଡୁ ଯତନେ ଧନ ଦରବ ,

କ୍ଷଣେ ସାତପର କରିବେ ସକଳ 

               ଭାଗିଂଯିବ ତୋର ଗେଲ ଗରବ ।

ମଲା ମଲା ବୋଲି କାନ୍ଦିବେ ଘଡିଏ

              ଆପଣାର ସୁଖ ସ୍ବାର୍ଥ ମୋହରେ,

ମଢ଼ା ଘରୁ କାଢ଼ ବିଳମ୍ବ ନ'କର

              ମାଲ ଭାଇ ନେଇ ଚାଲ ସତ୍ବରେ ।

ସମାଜ ସମ୍ବନ୍ଧୀ ହୋଇ ଏକମେଳ 

               ମଢ଼ ସଂସ୍କାରରୁ ନିବୃତ୍ତ ହେବେ,

ମଢ଼ ସ୍ପର୍ଷ ହେତୁ ଅଶୌଚ ଶରୀର 

               ଗଙ୍ଗୋଦକ ପାନେ ଶୁଦ୍ଧ କରିବେ ।

ସଂସାର ନିୟମ ଜନମ ମରଣ 

                 ମରଣକୁ କିଏ ପାରିଛି ଜିଣି,

ଅକର୍ମରେ ଲିପ୍ତ ନ'ହୁଅ ରେ ଭାଇ 

                 ମରଣଶୀଳ ଏ' ଜୀବନ ଜାଣି ।

ଏଣୁ ବେଳ ଥାଉ କର ସତକର୍ମ 

               ତେଜି ଅହଂକାର ଇର୍ଷା ଲାଳସା ,

ଦୁଃଖୀ ଲୁହ ପୋଛି ଓଠେ ଦେଇ ହସ

                 କରମ ବଚନେ ଜଗତ ହସା।