ବେସାଲିସ କବିତା

ସବୁତକ ସବୁକଥା କହିହୁଏନା

ସଭିଙ୍କୁ ସଭି ଜାଗାରେ ।

ତଥାପି କିଛି କଥା

କାହାକୁ କାହାକୁ କହିବାକୁ

ଭଲଲାଗେ କେବେ କେବେ

ଯେବେ ମନ କରେ ।

କିଛି କହିବାକୁ ଅଛି ମନରେ

ମୁଁ ଖୋଜିନିଏ ଏ ଆଖିରେ ।

ସେଇ ଦୁଇ ଆଖିର ମୁଁହ

ଯାହା ସବୁ ଶୁଣିବ ଚୁପ ରହିବ

ଅତି ଦରକାରରେ ।

ପଦେ ବା ଦିପଦ କହିବ

ଯାହା ଏଡାଇ ଯାଇ ହେବନି

ନା ମଧ୍ଯ କହିହେବନି ।

ସେ ଜାଣେ ଅତି ଅଧିକ କହି

ବୁଝାଇ କି ହୁଏ

ବୁଝିବା ମନଟି ପଦେ ରେ ବି ବୁଝିଯାଏ ।

ବୁଝିବାର ଚାତୁରୀ ଓ ବୁଝେଇବାର କୌଶଳରେ

ରଣ ମଝିରେ ବୁଝାଇବା ଆଗ ଧାଡିରେ ।

ସେ ଜାଣେ ମୁଁ କିଛି କହିବି ଏଥର

ଆଉ ଯଦି ସିଧା କଥାରେ ।

କେବେ ମୁଁ ସ୍ବପ୍ନରେ ଚାଲେ

ପଛେ ପଛେ କେତେ ଅନୁସରଣ କରନ୍ତି

ତଥାପି ଫାଇଲ ବୋଲି ଯେଉଁ ଇଚ୍ଛାରେ ।

ଯେତେଥର ମନେ ପଡେ ବାସ୍ତବରେ

 ସେ ବୁଝେ କି ନା ଜାଣେନା

 ସବୁ ତୋ କଥା ତୁ ସମ୍ଭାଳେ ମୁଁ ଜାଣେନା ।

 ଆଉ କିଛି ଭିତରେ ରଖିବାକୁ ହୁଏ ବାରମ୍ବାର

 ଜବରଦସ୍ତ ହସ ଆଣିବାକୁ ହୁଏ ଓଠରେ

 ଚାଦର ଓଢିବାକୁ ହୁଏ ଅଭିମାନର ମୁହଁରେ ।

 କରୁଣା ଆଶା ନଥାଏ କେବେ ହେଲେ

 ତଥାପି ମନଟା ବୁଝେନା ଭଲରେ

 କେତେ ଧାଇଁବାକୁ ହୁଏ ପଛରେ ।

 ଆଉ ଧଇଁ ସଇଁ ଯିବାକୁ ହୁଏ ଜୀବନରେ

 ଥକାହରା ମନଟା ଯେ ଟିକିଏ ବୋଲ ମାନେନା

 ଆଗକୁ ବଢିବାର ଲାଳସାରେ ପଛକୁ ଚାହେଁନା ।

 ଟିକିଏ ରହିବ ସତରେ ହାଲିଆ ହେଲାଣି

 ଆଉ ଟିକେ ପରେ ଆଗକୁ ପୁଣି ବଢିବ

 ଏମିତି କାହିଁକି ମନଟା ଚାହେଁନି ।

 ଆଉ ଏକାଥରକେ ବଢିବାର ଆଶା ଛାଡିପାରେନି

 ଏଇତ ଜୀବନ 

 ଏଇଠି ହାଲିଆ ନ ହେଲେ କିଛି ମିଳେନି

 ସଂଘର୍ଷର ମୂଲ୍ୟ କେତେ ବା ବୁଝନ୍ତି 

 ସମସ୍ତେ ଭାଗ୍ୟବାନ ହିଁ ଭାବନ୍ତି ।