ବେପର୍ବା

ରାସ୍ତାରେ ଭଙ୍ଗା ପୋଲ

ମୋ ପାଦ ଚଲା ସଡ଼କ ରେ

ବସିବାର ନିମିତ୍ତ କ୍ଷଣ ଟିଏ

ଶରୀର ର ଓଜନ ଟା,

ତା' ଉପରେ ଲଦି ଦେଇଛି କେତେଥର ।

ପୁରୁଣା ଆୟୁଷ ରେ 

ପୋଲ ଉପରେ ଅନେକ ଫାଟ

ତେବେ ବି ମୋ ଭାର ଟା ସହେ

କେବେ ପ୍ରତିବାଦ କରେନା

ବୋଧେ ସହି ବାର ସାମର୍ଥ୍ୟ ଟା

ତା'ର ଅତି ପୁରୁଣା ।

ମନ ର ତରାଜୁ ରେ ଓଜନ ଟା

କେବେ ଭାରୀ ତ କେବେ ହାଲ୍କା

ଯେବେ ବି ହାଲ୍କା ହୁଏ

ପକ୍ଷୀ ପରି ଡେଣା ପିଟି 

ଉଡ଼ିଯାଏ ଆକାଶକୁ

ଡେଣା ଖୋଲି ପବନରେ ଶୋଇ ଯାଏ

ମନ କହେ ,

ମୁଁ ଆଉ ଉଠିବିନି ।

ଆଖିକୁ ଫୋପାଡ଼ି ଦିଏ ତଳକୁ

କ୍ଷଣେ ଦେଖିବାକୁ

ମର୍ତ୍ତ୍ୟରେ ବୁଲୁଥିବା ବେହିସାଵ ଜୀବ ଙ୍କୁ ।

ମନେ ଅଛି ମୋର

ଦିନେ ଅନୁରାଗ ରେ ପୋତି ପକାଇ

ଜୋର୍ ରେ ଧକ୍କା ଟିଏ ଦେଇଥିଲେ ଜଣେ

ତଳେ ପଡ଼ିବା ପୂର୍ବରୁ

ପୁଣିଥରେ ହାତ ବଢ଼ାଇ

ଏ ଅନୁଗ୍ରହ ର ହାତ କୁ ଧରି

ଉପରକୁ ଉଠିଯା ବୋଲି

ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦେଇଥିଲେ ।

ସେଦିନ ଭାବିଥିଲି,

କେତେ ଆସ୍ପର୍ଦ୍ଧା ଏ ଅନ୍ଧ ମନ ର

ସେଦିନ ବି ଏ ପୋଲ ମୋ

ଅନ୍ତର୍ବେଦନା କୁ ନିରବ ହୋଇ ଶୁଣିଥିଲା ।

ଗାଲିବ୍ ଙ୍କ ଶାୟରୀ କୁ

ମନ ଭରି ପିଇଥିଲି ଦିନେ

ବିକ୍ଷିପ୍ତ ମନ ରେ ଢେର୍ ସାରା

ଆବେଗ ଥିଲା

ତଣ୍ଟି ପାଖେ ଅଟକି

ମାର୍ଜିତ କାଳିରେ ବୋହିଯାଉଥିଲା ,

ଅନୁତାପ ସହ ଅନୁରାଗର

ତୃପ୍ତ ଅନୁଭଵ ଟେ

ରାଗ ସହ ଫେଣ୍ଟା ଫେଣ୍ଟି ପ୍ରେମ ଟେ ।

ବୁଝିଗଲି ମୁଁ,

କାହାକୁ ଚିହ୍ନିବା ଆଉ ଚିହ୍ନାଇବା ର

ଅଦ୍ଭୁତ ପ୍ରୟାସ ଟେ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷ ର ।

ଅନୁରାଗ ଓ ସ୍ୱାଭିମାନ ର ଯୁଦ୍ଧ ଭିତରେ

ନିଜକୁ କ୍ଷତାକ୍ତ କରୁଥିବା 

ହୃଦୟ ଟେ ନିଶ୍ଚିତ ଆପଣାର ।

ଆପଣାର ବୋଲି କହିଲେ

ଝୁକିଯାଏ ଆଖି

ଏ ନିର୍ଜୀବ ପୋଲ ଉପରେ

ନିର୍ବିକାର ସ୍ୱରେ ଦୁଇ ଧାଡ଼ି

ଗାଲିବ୍ ଙ୍କ ଶାୟରୀ ଶୁଣେ

ବେପର୍ବା ମନକୁ ଖୋଜିବା ନିଶାରେ ।