ବାଇଆ

ପିଲାଟିଏ ଥିଲା ଭାରି ନଟଖଟ 

ସପ୍ତମ ଶ୍ରେଣୀରେ ପଢୁଥିଲା ପାଠ l 

ପାଠରେ ନଥିଲା ତିଳେ ତାର ରୁଚି 

ପୋଢ଼,ଗୋରୁ ଜଗେ ଖେଳେ ଠିଆ ପୁଚି l 

ଦିନେ ବିଳମ୍ବରେ ସ୍କୁଲକୁ ଆସଇ 

ଗୁରୁଙ୍କୁ ଦେଖିଣ କାନ୍ଥରେ ଲୁଚଇ l

ଗୁରୁଜୀ କହନ୍ତି କିରେ କହୁଣିଆ

ଆସି ବିଳମ୍ବରେ କାନ୍ଥେ ଲୁଚୁ କିଆଁ l 

ପିଲାଟି କହିଲା ପୋଢ଼ ଅମାନିଆ 

ପଘାକୁ ଫିଟେଇ ମାରିଥିଲା ଡିଆଁ l 

ତାକୁ ଧରିବାକୁ ଗୋଡେଇ ଗୋଡେଇ 

ଘଂଟାଏ ବିଳମ୍ବ ଯାଇ ଅଛି ହୋଇ l 

ଏତେ କହି ସିଏ କ୍ଲାସରେ ପଶିଲା 

ଖାତା ବହି ଖୋଲି ପଢ଼ାରେ ବସିଲା l

ଏ ସବୁ ଦେଖିଣ ଗୁରୁଜୀ ରାଗରେ 

କୁହନ୍ତି ବସିଲୁ କାହା ଆଦେଶରେ l

ପିଲାଟି କହିଲା ମୋ ସାଙ୍ଗ ବାବୁଲା

ଇସାରାରେ ମୋତେ ଡାକି ବସେଇଲା l 

ଗୁରୁଜୀ କହିଲେ ତୋ ସାଙ୍ଗ କଥାରେ

ଡେଇଁ ପାରିବୁକି କହ ତୁ କୁଅଁରେ l

ଆଗ ପଛ କିଛି ନ ବିଚାରି ଭାବି 

ପିଲାଟି କହିଲା ହଁ ମୁଁ ପାରିବି l 

ସ୍କୁଲ ଆଗରେ ଥିଲା ଗୋଟେ କୁଅଁ  

ପିଲାଟି ବଢ଼ିଲା ମନୁ କାଟି ଭୟ l 

ଏହା ଦେଖି ତାର ଗୁରୁ ହେଲେ କାବା

ପଛରୁ ଧରିଲେ ଦେଇ ଚାରି ଗୋବା l

ଗୁରୁଶ୍ରେଷ୍ଠ ପୂଜ୍ୟ ରାଘବ ସୁବୁଧି

ଦେଇଥିଲେ ତାକୁ ବାଇଆ ଉପାଧି ।