ବାବା ଶ୍ରୀମାତଙ୍ଗେଶ୍ବର

ମୋତେ କହିବ କି ଥରେ ତୁମେ ହେ ବାବା ମାତଙ୍ଗେଶ୍ବର,

କେତେ ଆଉ ପର କଥାରେ ନାଚିବି ଜୀବନରେ ବାର ବାର ?

ମୋତେ ଯେତେ ବେଳେ ମରତ ମଣ୍ଡଳେ ମଣିଷ କରି ଛାଡିଲ,

କି ପ୍ରତିଶୃତି ଦେଇ ଆସିଥୁଲି ଥରେ ମୋ ପାଇଁ ମନେ କରିଲ ?

ଯେତେ କରିଥିଲି ପ୍ରତିଜ୍ଞା ଈଶ୍ବର ତୁମ କୋଟି ନାମ ନେଇ,

ମଣିଷ ଜନମ ପାଇଗଲା ପରେ ପାଶୋରିଲି ସବୁ ମୁହିଁ !

ଅବିବେକି ପାଖେ ବିବେକ ପଣକୁ ବନ୍ଧା ମୁଁ ପକେଇ ଦେଇ,

ତୁମ ନାମ ରସ ଛାଡି ତା କଥାରେ ନାଚୁଛି ତାଥେଇ ଥେଇ !

ସେ ଦେଲେ ଇସାରା କରିଲି ଆସରା ତୁମେ କେଉଁ ଆଡେ ଗଲ ?

ବାବା ନାମ ଛାଡି ତା ନାମ ଘୋଷିଲି ଜୀବନରେ ବାର ବାର !

ସତରେ ଈଶ୍ବର ହୋଇ ପାରିଲିନି ମୁଁ ମୋ ନିଜସ୍ବ କେବେ,

ପରଭୋଜି ଆଜି ମଲାଙ୍ଗ(ଗଛ ଉପରେ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଗଛ) ହୋଇ ମୁଁ ଗଛ ଡାଳେ ଝୁଲେ

ଯେବେ !

ମୋ ନିଜସ୍ବକୁ ମୁଁ ବିକ୍ରୀ କରିଦେଲି ତା କଥା ବିଶ୍ବାସ କରି,

ଆଜି ନେଡିଗୁଡ କହୁଣୀ ଛୁଇଁଛି ଜିଭ ପାଏନା ମୋହରି !

ଧିକ ଧିକ ମୋର ଶୂନ୍ୟ ବିବେକକୁ ଧିକ ମୋ ମଣିଷ ଜନ୍ମ,

ଅଲାଜୁକ ପଣେ କେତେ ବା ନାଚିବି ବତାଇ ଦିଅ ହେ ବ୍ରହ୍ମ ?