ଅନ୍ତର୍ଦାହ

କେବେ କାହା ମନ ପଢ଼ିକି ପାରିଛ

ମାପିଛ କି ପରିସୀମା,

କେବେ ଯୋଡ଼ିଛକି ଭଗ୍ନ ହୃଦୟକୁ

ବୁଝି ପାରିଛ ବେଦନା ।

କେବେ ଆପଣାର କରିଛ କାହାକୁ

ଅସହାୟ ଦୁଃଖୀ ଦେଖି,

ଭୋକିଲା ପେଟର ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ କେବେ

ଅନୁଭବି ପାରିଛକି ।

କେବେ କାହା ସ୍ୱପ୍ନ ପୂରଣ କରିଛ

ନିଜ ସ୍ୱପ୍ନ ତ୍ୟାଗକରି,

ଜୀବନ ଯୁଦ୍ଧରେ ଜିତାଇଛ କାରେ

ନିଜ ଜୀବନକୁ ହାରି ।

ନିଜର ଜନ୍ମକୁ ସାର୍ଥକ କରିଛ

କାହା ଦୁଃଖ ଦୁରକରି,

ସମାଜେ ଅସଂଖ୍ୟ ଦୁଃଖୀ ଅସହାୟ

ନିର୍ଯ୍ୟାତିତ ନରନାରୀ ।

କେବେ ବଣମଲ୍ଲୀ ତୋଳିଆଣୀ ଥରେ

ଦେଇଛକି ପରିଚୟ,

ଦୁଃଖ ଜର୍ଜରିତ ସନ୍ତପ୍ତ ଜନଙ୍କୁ

ଦେଇଛ ଅବା ଅଭୟ ।

କେଉଁ କର୍ମ ପାଇଁ ବୋଲାଅ ମହାନ

ହୃଦରେ ଛଳନା ଭରି,

ସହସ୍ର ସପନ ଭାଙ୍ଗ ପ୍ରତିଦିନ

କ୍ଷମତାକୁ ଆଳ କରି ।

ତୁମେ ବିତାଉଛ ସୌଖିନ ଜୀବନ

ସ୍ୱପ୍ନରେ ହୋଇ ମଗନ,

ଛିଣ୍ଡା କନା କାରେ ମିଳେନା କାହାକୁ

ଦେଇଛ କି କେବେ ଦାନ ।

ମଣିଷ ପଣିଆ ହଜିତ ଗଲାଣି

ସ୍ୱାର୍ଥପାଇଁ ଅନ୍ଧ ହୋଇ,

ମିଥ୍ୟା ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ପ୍ରତାରଣା ଭରି

ସମାଜେ ପରସ କାହିଁ ।