ଅଙ୍କୁରୋଦ୍ଗମ

କର୍ମକ୍ଲାନ୍ତ ଦିବସର ଅନ୍ତିମ ପ୍ରହରରେ

ଆଜି ପୁଣି ମୁଁ ଆଉ ମୋ ଡ଼ାଏରୀ,

ମୁହଁ ହାତ ଧୋଇ

ବସିପଡ଼ିଲୁ କଥା ପେଡ଼ୀ ଖୋଲି ।

ବହୁତ ଦିନ ତଳେ

ଆମ୍ବ ଖାଇ ତା' ମଞ୍ଜି 

ପୋତା ହୋଇଥିଲା ବାଡ଼ିରେ,

ଆଜି ସେଠି ,ଆବିଷ୍କୃତ ହେଲା ,

ଗୋଟେ ସୁନ୍ଦର ଚାରା ଗଛ ।

ପଥୁରିଆ ମାଟିର 

ପଥର ଚଟ୍ଟାଣକୁ ଭେଦି ,

ପ୍ରସ୍ତୁତ ସେ ,

ନିଜର ଅସ୍ତିତ୍ଵ ଜାହିର୍ କରିବାକୁ ।

ଠିକ୍ ଯେମିତି ,

ସବୁ ପ୍ରତିକୂଳତାକୁ ଅତିକ୍ରମ କରି

ମୋ ମନର ଅକୁହା ଶବ୍ଦାବଳୀ ,

ନିଜର ଶକ୍ତି ପ୍ରଦର୍ଶନ କରନ୍ତି ,

ସେ ନିର୍ଜୀବ ଡ଼ାଏରୀର ପୃଷ୍ଠା ଉପରେ ।

ମୁଁ ତ ଦିନେ ବି ,

ପାଣି ଟୋପେ ପକେଇ ନ ଥିଲି

ସେ ବୀଜ ମୂଳରେ ,

ବୋଧହୁଏ ଦୃଢ ଇଚ୍ଛା ଶକ୍ତି ବଳରେ ,

ଆଜି ଜୀବିତ ସେ,

ଦେଖିବାକୁ ଖୁବ୍ ସୁଂଦର ।

କଅଁଳ ଛନଛନିଆ ଦୁଇଟି ପତ୍ର,

ମୋତେ ଦେଖି କରୁଛନ୍ତି ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ ,

ମୋ ପାରିବାପଣକୁ ନେଇ

କରୁଛନ୍ତି ବିଦ୍ରୁପ ,

ଯଦି ସୃଷ୍ଟିର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜୀବ ବୋଲାଇ ,

ଗୋଟେ ବୀଜର ଯତ୍ନ ବି,

ଅସମ୍ଭବ ମୋ ଦ୍ଵାରା ,

ତେବେ କ'ଣ ଲାଭ ସେ ଶ୍ରେଷ୍ଠତ୍ୱର !

ଆଜି ଦିନର ଏତେ ସବୁ କଥା 

ଡ଼ାଏରୀ କାନରେ

ବଖାଣିବା ପରେ,

ଇତସ୍ତତଃ ଉଡୁଥିବା ଖାଲି ପୃଷ୍ଠା ସବୁ,

କହୁଛନ୍ତି ମୋ କାନରେ ।

ଆଜି ପରିବେଶ ଦିବସରେ

କେବଳ ସେ ବୀଜଟିର ଯେ,

ଅଙ୍କୁରୋଦ୍ଗମ ଘଟିଛି,

ତାହା ନୁହେଁ,

ମୋ' ଭିତରେ ବି ଧିରେ ଧିରେ

ନିଜର କାୟା ବିସ୍ତାର କରୁଛି

ଏକ ନୂଆ ମାନବତ୍ଵର ବୀଜ ।