ଅନ୍ଧାର ଘର

ଅନ୍ଧାର ଘର

ମାଡଇ ଡର

ଭୁତ ପ୍ରେତଂକର ବାସ ।

ଭୟ ଲାଗଇ

ମନରେ ସେହି

ପାବନ୍ତି ମନରେ ତ୍ରାସ ।

ଅନ୍ଧକାର ନାଚେ

ଅନ୍ଧାର ଘରେ

କିଛି ଦୃଶ୍ୟ ହୁଏ ନାହି ।

ଅନ୍ଧ ପ୍ରାୟ ବତ୍

ଅଣ୍ଡାଳି ହୁଅଇ

ଅନ୍ଧାରେ ଝୁଣ୍ଟଇ ସେହି ।

ଅନ୍ଧ ଦୁନିଆର

ସମସ୍ତେ ହିଁ ଅନ୍ଧ

ଅନ୍ଧାର ଘରେ ନାହିଁ ଆଲ ।

ସୁଖ ନାହିଁ ଏଠି

ଦୁଃଖର ବଇଠି

ଅନ୍ଧାର ଘରେ ଜଳେ ଭଲ ।

ଅନ୍ଧ ଅନ୍ଧାର ର

ଖୋଜେ ସୁନ୍ଦର ର

ଯମନ୍ତ ତାକୁ ହିଁ ଜଣା ।

ଅନ୍ଧାର ଘର ର

ଭଲ ଲୋକ ଆଖି

ତେମନ୍ତ ହୁଅଇ ବଣା ।

ଅନ୍ଧ ସଂସାର ର

ଯେତେ ଫାନ୍ଦ କର

ଆଖି ଥାଇ ତୁମେ ଅନ୍ଧ ।

ଅନ୍ଧାର ଘର ର

ଦୃଶ୍ୟ ସଭିଂକର

ବୁଦ୍ଧି -ତା ହୁଅଇ ମନ୍ଦ ।

ସଂସାର ର ଚିତ୍ର

ଲାଗଇ ବିଚିତ୍ର

ଅନ୍ଧାର ଗୃହର ଭଳି ।

ଆଲୋକ ଜାଣିଲେ

ପକାଇ ପାରିଲେ

ଦିଶିଥାଏ ଝଳି ଝଳି ।

ଅନ୍ଧାର ର ଘରେ

ଅନ୍ଧ ହୋଇ ଯାଏ

ଆଖି ଦେଖେ ନାହିଁ କିଛି ।

ଅନ୍ଧ ସମାଜରେ

ଅନ୍ଧା କାନୁନ୍ ରେ

ଅସତ୍ୟତାଭର୍ତି ଅଛି ।

ଅନ୍ଧାର ଘରକୁ

ଆଲୋକିତ କର

ଦ୍ବୀପ ପ୍ରଜ୍ବଳିତ କରି ।

ଆଲୋକ ଟା କଣ

ଯାଣିତ ପାରିଲେ

ଅନ୍ଧାର ଯିବରେ ହରି ।