ଅଦୃଶ୍ୟ ଶିଳ୍ପୀ

କି ସୁନ୍ଦର ଆହା କି ବିଚିତ୍ରମୟ

ଏହି ବିଶାଳ ସଂସାର ।

ଭାନୁ ଶଶୀ ତାରା ଗ୍ରହ ନକ୍ଷତ୍ରରେ

ଆକାଶ ଶୋଭା ଅପାର ।।୧।।

ଚତୁଃପାର୍ଶ୍ବେ ତାର ଘେରି ରହିଛନ୍ତି

ବାୟୁ ଅଗ୍ନି ଆଉ ଜଳ ।

ପରସ୍ପର କେହି ସୀମା ଲଘଂନ୍ତିନି

ଥିଲେ ବି ପ୍ରଚଣ୍ଡ ବଳ ।।୨।।

ଗିରି କାନନରେ ସୁଶୋଭିତ ମହୀ

ଦିଶଇ କେଡେ ସୁନ୍ଦର ।

ଅଗଣିତ ତରୁ ଲତା ଗୁଳ୍ମ ତୃଣ

ସବୁଜ ଡାଳ ପତର ।।୩।।

ଝର ଝର ଶବ୍ଦେ ବହେ ନିର୍ଝରିଣୀ

କାନନ ଶଇଳ ବୁକେ ।

କଳ କଳ ନାଦେ ତଟିନୀ ସମୂହ

ଧାବନ୍ତି ସାଗର ମୁଖେ ।।୪।।

ନାନାଜାତି ପୁଷ୍ପେ ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ ଧରା

ଦିଶେ ଭାରି ଶୋଭାବନ ।

ବାସନା ମହକେ ବାୟୁ ହିଲ୍ଲୋଳରେ

ଝଲସାଏ ତନୁମନ ।।୫।।

ଋତୁ ଆବର୍ତ୍ତନେ ଷଡଋତୁଗଣ

ଏକ ପରେ ଆସେ ଆନ ।

ଗ୍ରୀଷ୍ମ ବର୍ଷା ଶୀତ ବସନ୍ତ ଚାରିହେଁ

ଦେଖାନ୍ତି ତାଙ୍କ ପ୍ରାଧାନ୍ୟ ।।୬।।

ଧରାଗର୍ଭେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ରହିଛି ସାଇତା

ଧାତୁରତ୍ନ ମୂଲ୍ୟବାନ ।

ତାର ଉପଯୋଗେ ମଣିଷର ବଢେ

ଜୀବନଧାରଣ ମାନ ।।୭।।

ଚାରିଖାନି ଜୀବ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛନ୍ତି

ଭ୍ରମନ୍ତି ଯେ ଯାହା ସୁଖେ ।

ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟୁ କିଏ ବା କାହାର

ଆହାର ହୁଅନ୍ତି ମୁଖେ ।।୮।।

ସବୁଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମାନବର ଜନ୍ମ

ଶିଳ୍ପୀର ଅଟଇ ସୃଷ୍ଟି ।

ଶିଳ୍ପୀକୁ ପ୍ରକାଶ କରିବାର ପାଇଁ

ମାନବର ଦିବ୍ୟଦୃଷ୍ଟି ।।୯।।

ଅଦ୍ଭୁତ ସେ ଶିଳ୍ପୀ ନିଖୁଣ ସର୍ଜନା

କରିଛି ଯତନେ ଅତି ।

କେତେ କାରିଗର ନିୟୋଜିତ ଥିଲେ

ଚିନ୍ତିଲେ ଘୁରଇ ମତି ।।୧୦।।

କେତେବର୍ଷ ତାକୁ ଲାଗିଛି ନିର୍ମାଣ

ତିଆରିବାକୁ ଏ ଧରା ।

କେଉଁ ପଦାର୍ଥରେ ତିଆରିଛି ତାକୁ

ଲାଗଇ ବିସ୍ମୟ ପରା ।।୧୧।।

କଳା ଚାତୁର୍ଯ୍ୟର ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ଶିଳ୍ପୀ

ଦଣ୍ଡବତ କରେ ତୋତେ ।

କାରିଗରଟିଏ ହେବି ତୋର ପାଶେ

ମଜୁରୀ ନ ଦେ ତୁ ମୋତେ ।।୧୨।।